Diepste ontreddering in zeer exacte taal

Ik blijf bij de Nederlandstalige literatuur, met een kleine zijsprong wel. Ik blader en blader in zoveel mooie, ontroerende, spannende, bewogen herinneringen. Ik bekijk onze boekenkast(en).

Ik aarzel bij Kader Abdolah (Het huis van de moskee e.a., en vooral het recente Het pad van de gele slippers), Anna Blaman (Ach...de ontdekking van de adolescente in mij: Eenzaam avontuur), bij Oek de Jong (Pier en Oceaan en het nu genomineerde Zwarte Schuur, longlist Librisprijs, lezen!!), mijn favoriete Anna Enqvuist (Het meesterstuk), en bij mijn vroege kennismaking met de Franse literatuur.Nog altijd gekoesterd: Le grand Meaulnes van Alain Fournier. Ik stop bij de F of mijn dag is om...

Mijn coverkeuze is emotioneel:100 blz. tederheid en droefheid in aftastende woorden gevat. Een boekje dat ik koesterde en lange tijd niet kon doorgeven, maar uiteindelijk toch zijn bestemming in een andere boekenkast vond:

Schaduwkind van P.F.Thomése.

Ik voeg hier een korte beschrijving van het letterenfonds bij:

In Schaduwkind heeft P.F. Thomése in honderdtien spaarzame bladzijden de gedachten en gevoelens vastgelegd die hem overvielen na de plotselinge dood van zijn dochtertje Isa, een baby van een paar weken oud. Niet in een dramatisch lamento, maar juist in zeer exact en precies geformuleerde notities ontleedt hij zijn eigen ontreddering.

Dit drukt helemaal uit waarom dit verhaal zo diep raakt.