Een gewone, ongewone dag die nazindert

Op zaterdagmorgen maken we kennis met Henk van Doorn, een nogal onzekere, in zichzelf weggezonken man, 56, verpleegkundige, gescheiden, geen kinderen. Eenzaam voelt hij zich niet, maar behalve zijn hond 'Schurk', laat hij niemand te dicht bij komen. Precies die ongewone zaterdagmorgen wordt Henks afzijdige leven dooreengeschud wanneer blijkt dat Schurk ziek is. Zijn onrust groeit en roept herinneringen en de daarbij horende reflecties op, vooral over de eigen sterfelijkheid en de wil tot voluit leven. Die ongewone zaterdag brengt hem ook nader tot zijn jarig nichtje Rosa, bijna tot zijn broer, en vooral nader tot Mia, een vrouw die hij op de tram ontmoet. Hij besluit zijn verhaal met de overdenking dat ' zijn bloed stroomt en zijn organen van zuurstof voorziet en dat ergens in dit proces zijn levenslust begint te vloeien.' .

Dit boek is een geschenk voor lezers die niet onmiddellijk naar actie en spanning zoeken in een roman. Ogenschijnlijk gebeurt er weinig spectaculairs tijdens die dag, maar toch neemt die onzekere man bezit van je. Zijn 'onkunde' om voluit te leven, zijn reflecties en bedenkingen doen je naar papier en potlood grijpen en laten je mee denken. Dergelijke passages roepen bij mij blijheid en bevestiging op:

'Henk is zich meer dan anderen bewust van de mate waarin we in verhalen zijn ondergedompeld (....) Onze kennis bestaat uit verhalen. Onze herinneringen zijn verhalen. Onze plannen zijn verhalen. En wie we zijn, Rosa, is ook een verhaal. We leven in een verhaal van eigen makelij.' ' Het punt is, Rosa, besloot hij, dat verhalen de basale vorm zijn van ons begrip en inzicht. De architectuur ervan. Zonder verhalen zou de wereld uiteenvallen in betekenisloze onderdelen. Het is ons vermogen om verhalen te vertellen dat de wereld bijeenhoudt. Met dank aan onze verbeeldingskracht spinnen we iets uit niets. Er was eens. (p.60-61)

Sander Kollaard schrijft met een puntgave pen, zeer beeldrijk, met veel metaforen. p.40 En zoals hij Henk laat bedenken: : ‘Zijn herinneringen vormen geen verhaal, geen elegant gobelin maar een lappendeken, losjes aan elkaar genaaid door een geheugen dat lak heeft aan chronologie, consistentie of welke orde dan ook. (…)

De hij-persoon als invalshoek neemt verschillende poses aan: soms bekijk je hem van bovenaf, soms kijk je door zijn eigen ogen, soms word je als lezer direct betrokken en mag je zelfs even in Henks toekomst kijken. Die variaties houden je bij de les, eventjes vlug gaan skimmen is er (gelukkig) niet bij.

Een aanrader met 5 sterren voor wie er tijd voor wil nemen..