AANRADER - Literatuur, poëzie, muziek en theater komen samen in de voorstellingreeks ECHOES
Literatuur, poëzie, muziek en theater. Dit is het eerste wat je te zien krijgt als je op de website van Jonas Bruyneel terechtkomt. Hij was de eerste gast op ECHOES. Het concept van deze reeks voorstellingen is dat een auteur een gast of gasten uitnodigt die hem hebben geïnspireerd. Mensen die de auteur hebben gemaakt tot wie hij of zij is. Jonas heeft Esther Coorevits en Klaas Tomme uitgekozen om hem te vergezellen tijdens deze trip. Wat voor een trip was het wel niet. Drie hartsvrienden die de laatst uitgebrachte dichtbundel Mulhacén geschreven door Jonas op een bijzondere manier tot leven hebben gewekt. Wat een heerlijke combinatie beloofde dit te zijn. Jonas als verteller, Esther en Klaas als muzikanten. In dit verslag wordt uitgebreid met jullie gedeeld wat het publiek heeft ervaren en hoe de artiesten deze voorstelling hebben ervaren. Het was ongelooflijk ontroerend, echt hartverwarmend.
Op blote voeten en volledig wit gekleed betrad Jonas Bruyneel het podium. Naast hem zat een sterke moderator, namelijk Ella Michiels. Het gesprek startte. Jonas gaf aan hoe hij een bezige bij is en afwisseling nodig heeft in zijn leven. Zijn werk ontstaat altijd uit een idee waar hij rond wil schrijven. De vorm staat nooit op voorhand vast. Hij verwoordt dit als "zelfentertainment". Hij wist niet dat zijn nieuw uitgebrachte dichtbundel Mulhacén zich in poëzie zou vertalen toen hij het idee had.
“Alles is een vorm van schrijven.”
Sinds 2015 is Jonas bezig met allerlei soorten kunstvormen. Eerdere werken van hem zijn de historische roman Vijd, verhalenbundel Voorbij het licht, novelle Symbols of democracy en nog verschillende andere werken. Hij won voor zijn eerste verhalenbundel Voorbij het licht de zilveren medaille van de Prijs Letterkunde Proza (Provincie West-Vlaanderen). Later werd hij de tweede Letterzetter van Kortrijk. Een markant woord voor iets dat wij stadsdichter noemen.
Jonas nodigde Esther en Klaas uit. Twee mensen met wie hij al een tijdje samenwerkt en intussen hartsvrienden is. Wat zo mooi was om te zien was de openhartigheid en de liefde die deze drie personen uitstraalden voor hun werk en voor elkaar. Tijdens het gesprek werden er heel wat boeiende, ontroerende zaken aan bod gebracht. Ze hadden het over de zoektocht naar puurheid in een werk. Ze vergeleken dit met koken. Er kan teveel focus zijn op de saus. De pure ingrediënten verdwijnen dan naar de achtergrond. Ze hadden het verder over de veiligheid die ze bij elkaar voelden, hoe Jonas hen uitdaagt om zaken te ontdekken waarvan ze niet wisten dat ze dit in zich hadden, over hoe muziek zich met taal kan vermengen en uiteindelijk ook over Jonas' laatst uitgebrachte dichtbundel Mulhacén. Als decor stonden er achter de sprekers banners. De banners toonden de Mulhacén, de berg met de hoogste bergtop in Spanje. Jonas vertelde op een prachtige wijze hoe dit landschap is ingericht en hoe er verschillende lagen bestaan van droogte, sneeuw en zon.
“Deze lucht ademt al die vlucht.”
Jonas heeft deze trektocht echt gemaakt samen met zijn vriendin. Voor dit werk heeft hij zijn vriendin vervangen door de bekende Spaanse dichter Federico García Lorca die een prominent figuur was binnen de Spaanse literatuur in de twintigste eeuw. Hij was openlijk homoseksueel en was modern gekleed. Wat deze dichtbundel zo bijzonder maakt is dat het in Copla-vorm werd geschreven. Dit is een Spaanse dichtvorm die meestal vier regels en acht lettergrepen bevat. Deze stijl wordt gekenmerkt als een gedicht van het volk en is vaak ondeugend van aard. Deze stijl maakt het werk des te boeiender en laat je meeslepen in zijn ritme. Ondanks dat dit een dichtbundel is, wordt er wel degelijk een verhaal verteld.
“Bevries de tijd en de taal volgt nooit.”
Esther en Klaas typeerden Jonas als iemand die zichzelf constant uitdaagt. Tijdens deze voorstelling heeft hij dit opnieuw gedaan. Hij wou zijn boek aan ons voorstellen en zoals eerder vernoemd de puurheid van een werk met ons delen. Esther nam een alt-viool vast en Klaas wisselde af tussen verschillende instrumenten, Jonas vertelde zijn verhaal.
“Poëzie is een dwarse daad.”
“Het masker is het gezicht voor altijd.”
“Poëzie groeit op harde stenen.”
Dit waren allemaal fragmentjes die voorkwamen terwijl het publiek werd betoverd en meegesleept door de mix tussen muziek en taal. Wat hebben wij een geluk om deze wonderlijke elementen te bezitten. Een manier om ons uit te drukken, aan te tonen hoe we ons voelen, ons te raken, te doen zweven, eventjes.
Tijdens de trektocht voelen we hoe Lorca kwader en kwader wordt en op deze manier zijn gedachten uit. Velen denken dat Jonas zichzelf als de ik-persoon identificeert, maar laat dit nu niet zo zijn. Deze voorstelling kan velen inspireren en eventjes doen wegdwalen in een wonderlijk universum. Jonas zou het als volgt verwoorden:
“Veel wandelgenot door de kloven en dalen van de Sierra Nevada met mijn vriend Federico.”
Poëzie is een precisiewapen. net zoals romans. Benieuwd naar de volgende voorstelling, waarin Sanne Huysmans Hendrik Lazure uitnodigt op woensdag 11 december? Je kan alvast je tickets bestellen op de website van KAAP.
O en voor de ijverige lezers: we geven ook een duoticket weg voor de voorstelling op 11 december. Mail naar bruggeleest@brugge.be en laat ons weten wat jouw favoriete woord is. Op 4 december krijgt de winnaar bericht.
Tekst: Amedeo Durnez
Foto's: Ilse Philips
