De helaasheid der 'Confituurwijk': ijzersterk debuut van West-Vlaamse bodem
"Er huisde van alles in deze straat. Vooral veel beesten. Meer beesten dan mensen. Volières, aquariums en chihuahua's leukten de woonkamers op en maakten deel uit van het gezin. De minihonden waren beter gekleed dan de bewoners."
Na de dood van haar vader verlaat Marie De Geest haar ouderlijke woonst. Ze neemt haar intrek in de Confituurwijk in Hollegem: een sociale woonwijk waar volk van allerlei slag vergaart en nietsontziend door het leven gaat. Marie speelt blokfluit en wil zich in haar nieuwe stek voorbereiden op een belangrijke auditie. Maar dat is buiten haar buurman, pa Vetstaart, gerekend. Zijn gezin heeft het niet begrepen op Maries levensstijl. En dan duikt ook Sam, Maries liefje van weleer, terug op.
'Confituurwijk' is het bijzonder geslaagde debuut van Femke Vindevogel. Ze heeft voor dit verhaal een doorsnee meisje uitgekozen en haar uit haar comfortzone gehaald. Omdat haar vader zelfmoord heeft gepleegd en Marie relatief jong ouderloos achterblijft, moet ze haar leven in handen nemen en op goede spoor zetten en houden. De noodgedwongen verhuis naar de Confituurwijk helpt daar niet bij. Bewoners in de buurt hebben zonder uitzondering een marginale levensstijl. Ze aanvaarden Marie niet zonder slag of stoot en de muziek die ze speelt wordt als 'burenlawaai' bestempeld.
Twee lichtpuntjes: Sam en Anna. De eerste was ooit Sams lief, de andere lijkt de enige vrouw uit de Confituurwijk die Marie goed aanvoelt. Maar naast Sam komt ook 'de breuk van weleer met Sam' om de hoek kijken. Die zorgt ervoor dat Marie stilaan verstrikt raakt in eigen emoties en onuitwisbare rancune, terwijl pa Vetstaart en de halve wijk haar gedurig op de hielen zitten.
Vindevogels debuut brengt op een verrassend herkenbare en verfrissende wijze de strijd van één vrouw tegen 'de wereld om de hoek' in beeld. Het hoofdpersonage moet elke dag opnieuw balanceren tussen demonen uit het verleden, ambities voor de toekomst en de zoektocht naar (ware) liefde. Die missie blijkt geen evidentie. Knap is vooral dat de auteur een bijzonder lyrische stijl hanteert om het verdriet, de frustratie, de ergernis en humor te boek te zetten. In wezen is 'Confituurwijk' immers geen vrolijk verhaal: een jongedame staat er moederziel alleen voor en moet de band met haar 'nest' verbreken.
Toch weet Marie gaandeweg ook de positieve kanten van haar verhuis in te zien. Marginale uitschuivers van deze of gene wijkgenoot worden bijzonder sappig beschreven en bekeken. Zo worden zelfs de meest pijnlijke momenten -de begrafenis van haar vader, bijvoorbeeld- een zwartgallig maar hilarisch gegeven . Daardoor doet dit boek bij momenten denken aan Verhulsts 'Helaasheid der Dingen'. Ook al is het hoofdpersonage geen product uit een sociaal kwetsbaar gezin, ze belandt wél in vergelijkbare context. Daar je weg in banen, in jezelf geloven en gedurig aftoetsen of het in de (vrouwen) liefde nog iets wordt met een ex, is een opdracht om 'u' tegen te zeggen. Het geheel te boek zetten, is dat evenzeer.
Maar voor elke emotie, omwenteling en elk nieuw verhaalelement heeft Vindevogel hier de juiste woorden gekozen. De juiste zinnen ook, en de juiste teneur, van pagina tot pagina. Het maakt dat je dit boek vlotjes uitleest zonder ooit iets van saaiheid of eentonigheid te voelen. Dit is dus een debuut dat er, in vergelijking met heel wat van Vindevogels generatiegenoten, opvallend bovenuit steekt.
Synopsis
Een jonge vrouw verhuist na de dood van haar vader naar een achterstandsbuurt, waar ze met haar lawaaiige buren moet zien te overleven. Het weerzien met een oude schoolvriendin brengt oud zeer naar boven maar mogelijk ook nieuw geluk.