IJzersterke en hartverscheurende brok levenservaring
Acteur Stefaan Degand leverde in 2020 'Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder' af. Dit memoires noemen, zou het boek oneer aandoen. Omdat het veel meer is dan een terugblik. Het is een bom, een brok poëzie, een tsunami, een ode aan alle schoonheid van het leven en een middelvinger naar alle ellende die datzelfde leven kan veroorzaken.
Degand giet zijn bespiegelingen op 189 pagina's in één langgerekte stream of consciousness. Het begint bij zijn geboortedorp Wevelgem, gaat langs de schooltijd en bijbehorende frustraties aldaar, langs de Antwerpse toneelschool, het bijbehorende struikelparcours in werk en liefde, tot aan de ontmoeting met de ware die hem een eerste dochter schenkt en abrupt overlijdt.
Wie begint aan 'Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder' kan onmogelijk stoppen. Quod erat demonstrandum. Ik las het in dik drie uur uit en ervoer dit als een literaire bom, die door merg en been gaat. Geen woord staat er te veel, geen woord te weinig. De auteur profileert zich als menselijk, breekbaar, met rauwe randjes, maar met een groot, gevoelig en (op het eind) waanzinnig verbrijzeld hart.
Deze prozaïsche stortvloed is 100% oprecht, grappig én ontroerend en incontournable. Lees het boek en besef dat je leeft, geniet, ademt, zucht, puft, vloekt, 'kakt' en elke dag herbegint... omdat het zo moet zijn. Met de bezieling en gedrevenheid van Degand in het achterhoofd wordt het allemaal nog een tikje doorleefder, omdat de liefde uiteindelijk zegeviert, zelfs als ze door de dood wordt afgeknipt. Dit is een 'goodread' in elke zin van het woord.
