Graven in de mythische ziel

Voor 'Het huis van de namen' van Colm Toibin (2017) heb ik ooit enkele uren slaap voor gelaten. Bevlogen leraars hebben mij als puber de mythische wereld van de oudheid binnen geleid. Zelfs bij de meest heroïsche verhalen, de gruwelijkste oorlogen, de moeder- en vadermoorden, liet Ik me betoveren door de poëtische verzen en krachtige taal. Voor de puber of adolescent die ik was, waren het de taal en de verhalen van een andere wereld.
Maar niet zo voor Colm Toibin. ‘Het huis van de namen’ speelt rond enkele spilfiguren in de rand van de Trojaanse oorlog: Agamemnon, die zijn oudste dochter Iphigeneia in Aulis offert aan de godin Artemis , in ruil voor een gunstige wind zodat zijn vloot naar Troje kan varen. Zijn vrouw Klytaimnestra die sindsdien op wraak zint en haar man bij zijn terugkeer in zijn bad vermoordt. Gedurende de 10 jaar dat Agamemnon afwezig is, is ze de spil van intriges en wraak. Dochter Elektra, die aan de zijkant haar moeder gadeslaat en in het oog houdt en de jonge Orestes die opgroeit in deze getroebleerde wereld. Toibin geeft ze om beurt een podium. Door het ik- perspectief vallen de mythische maskers van Klytaimnestra en Elektra af en kijk je binnen in hun ziel en hun grote en kleine emoties. Orestes’ verhaal lees je in de hij-vorm, als een coming-of-age roman. Hij groeit op van argeloze, kleine jongen tot een zowel mentaal als lichamelijk zoekende puber en jongeman. Het levert ontroerende en verfrissende passages op. Ik heb genoten van Toibins interpretatie van de Griekse tragedie. Hij gaf mijn herinneringen nieuwe kleur, maar ook realiteitswaarde; de mythische personages werden mensen van vlees en bloed. Hun wereld, met hun tanende goden en duistere intriges geleek soms verdacht veel op de onze… En dat allemaal terwijl Toibins stijl geen afbreuk doet aan de poëtische verhaaltrant van de klassiekers. Integendeel.
In boekenvriendschap, Jet