Een nostalgische en verhelderende tocht door 50 jaar colleges in Vlaanderen
In volle corona-periode kreeg ik zin om de negatieve berichten door te spoelen met een ferme dosis humor. Toen botste ik in mijn bibliotheek toevallig op een boek dat ik op de boekenbeurs van 1987 liet signeren door Vic De Donder.
Kom eens naar mijn kamer…. Nu roept die titel niet meteen humor op, maar wel beelden van priesters in soutane die jonge knapen naar hun kamer lokken met minder nobele bedoelingen.
Wij kijken met de ogen van nu. Vic De Donder keek met de ogen van een journalist in 1986. En die ogen waren nog niet vertroebeld door beelden van een bisschop die van zijn voetstuk viel.
Kom eens naar mijn kamer is geen humordouche, het is pure nostalgie, gekruid met pittige anekdotes en verhalen uit vele colleges.
Niet dat ik zelf in een college mijn humaniora deed, maar mijn broer heeft ‘zijn broek versleten’ in het Sint Jan-Berchmanscollege in Brussel, in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw. En die zitten nog juist in de ‘halve eeuw’ die De Donder meeneemt in zijn verhaal over het collegeleven.
Wie dus al in de risicoleeftijd zit voor Covid 19, zal heel veel herkennen en gniffelen. Anderen zullen grote ogen opzetten als ze horen hoe vaak de leerlingen naar de H.Mis moesten, welke scheiding er was tussen externe en interne studenten (externen konden de verleidingen binnen brengen!), hoe weinig geschoold de leraars-priesters waren en hoe ze door zware zelfstudie soms uitgroeiden tot ongelooflijk gedreven en onderlegde leraars waar ex-studenten nog met bewondering over spreken, hoe zwaar de nadruk lag op memoriseren en hoe velen daar nu nog de vruchten van plukken (en anderen een eeuwige gruwel aan overhielden), welke ingenieuze systemen sommigen uitdachten om toch door een moeilijk examen te geraken en hoe roken bij het collegeleven behoorde, net zoals voetballen samen met een leraar in lange soutane.
Maar Vic De Donder overstijgt in dit boek de anekdotes en ‘petites histoires’, hij was een journalist die zijn verhalen baseerde op degelijk onderzoek. En dat is hier ook te merken. Het geheel wordt in zijn historische context geplaatst. De evolutie van ongeveer 1930 tot 1980 van die verschillende colleges weerspiegelt ook een maatschappelijke evolutie.
Deze combinatie van levendige persoonlijke verhalen van oud-studenten met het leven rond die vaak schitterende gebouwen van de colleges, heeft mij alvast een hele tijd los geweekt van de dagelijkse corona-nieuwsberichten.
Dus… een aanrader!
