Sfeerschepping voor fijnproevers

Dit is een roman voor fijnproevers. Ik proefde van de fijne beschrijvingen en de minutieus gedoseerde sfeerschepping. Maxime is een vereenzaamde kunstschilder die teruggetrokken leeft in z’n caravans te midden van een verwilderd bos. Hij is diep teleurgesteld in het artistieke milieu en heeft besloten niet meer te schilderen. Hij gebruikt in gedachten alle tinten van z’n schilderspalet om de natuur rondom hem te beschrijven.

Hij observeert en fotografeert ook mensen . Zo maken we kennis met enkele vreemde bezoekers en buren: de taxidermist, de pooier, de para en de mooie Edith die af en toe voor hem komt poseren. Hij maakt ontelbare foto’s van haar. Geleidelijk wordt de psychische kwetsbaarheid van Maxime duidelijker voor de lezer. Zijn broos evenwicht wordt op de proef gesteld door z’n voormalige galeriehouder die hem onder druk zet om opnieuw te gaan schilderen.

De sfeer van teloorgang en melancholie wordt prachtig opgebouwd door de beschrijving van de kapotte afsluitingen, versleten huisraad enz. De neerslachtigheid is compleet in de beschrijving van de oude, dementerende kasteelheer en z’n vrouw die hun kasteeldomein niet meer kunnen onderhouden en treuren om hun te vroeg overleden zoon.

Tegelijkertijd zitten kiemen van hoop verscholen in deze roman: de goedheid van de kasteelvrouw die Maxime laat wonen op het kasteeldomein en de merkwaardige rol van de apothekeres…
Hoe het met Maxime afloopt verklap ik niet. Het einde van het boek is knap gevonden.