AANRADER - ECHOES #2 - Spelen met filosofie en woorden
Sanne Huysmans was in deze editie te gast en nodigde de muzikant Hendrik Lasure uit. Het beloofde een prachtige, intieme avond te worden. Huysmans studeerde filosofie en is dan ook oprichter van een filosofiehuis genaamd “Het zoekend hert”. Ze schreef reeds een debuutroman die de titel “Rafelen” draagt. Tijdens deze voorstelling van ECHOES had ze het vooral over haar tweede roman “Iemand moest het doen” en haar geschenkboekje “De omwenteling”. Voordat ze begon met boeken schrijven was ze gastcolumniste bij “De Standaard” en heeft ze zich ook een hele poos gewaand in de muziekwereld waar ze vooral met jazz bezig was. Al deze elementen tonen aan wat voor een boeiend figuur Sanne Huysmans is. Tijdens ECHOES #2 vertelde ze over al deze zaken en ging ze ook in gesprek met Hendrik Lasure, een muzikant die kwetsbare woorden met zijn instrumenten deelt.
Het gesprek startte met de moderator Ella Michiels die enkele grappige weetjes aftoetste met Sanne Huysmans. Zo kwamen we te weten hoe Sanne nog boswachter en bakker is geweest. Ze gaf aan dat ze ook een cursus Swahili heeft gevolgd. Zo deelde ze met ons een zin die we waarschijnlijk allemaal al vergeten zijn door de complexiteit ervan. Het feit is dat Huysmans zeer graag bijleert. Ze wil zoveel mogelijk van alles kunnen proeven in deze wereld. In haar boeken wil ze thema’s aankaarten die onze maatschappij raken. Gezien haar eeuwige nieuwsgierigheid naar onze wereld lijkt dit een perfecte combinatie en de ideale drijfveer om eens haar werk te bekijken. Zo stelde ze een belangrijke vraag.
“Wanneer voelt men zich ergens thuis?”
Deze vraag wordt in haar tweede boek behandeld. Het boek toont niet aan dat we alles weten, maar wel dat we over heel wat kunnen nadenken. Ons verwonderen. Laat dit een boeiend aspect zijn om bij stil te staan. Het is namelijk zo dat ze in “Iemand moest het doen" de eenvoud heeft opgezocht. Haar eerste roman ging vooral over zichzelf. In haar tweede boek wilde ze geen meningen meer geven omdat ze dit niet zinvol vond en nog steeds vindt. Het is ook opmerkelijk dat het boek start met een fragment van haar uitgenodigde gast.
“huil voor mij lieve moeder
ik sluit mij aan bij elk gebrek
dat deze straat ooit heeft gekend”
Hendrik Lasure
Ondanks dat ze elkaar amper zien, leeft Lasure wel in het huis van Sanne Huysmans. Niet fysiek weliswaar. Haar dochter zingt vaak het liedje “Wolkje” van Lasure. Dit is opmerkelijk. Lasure geeft zelf aan dat er verschillende mensen zijn liedjes een paar keer beluisterd moeten hebben om er echt voeling en begrip voor te krijgen. De reden waarom hij kwetsbaar op het podium staat is omdat hij heel wat tonen zingt. Soms heel hoog. Hij en zijn instrument. Ongelooflijk hoe hij zowel met gitaar als piano moeiteloos een prachtig lied kan brengen. Hij zong voor ons nummers die op zijn nieuwste plaat “Het wiel” te beluisteren zijn. Hij vindt inspiratie op een lege dag als hij zijn instrument tegen zich aanhoudt en de vibraties van bijvoorbeeld zijn gitaar voelt. Alsof hij een fysieke relatie heeft met zijn instrument voelt hij dit enorm goed aan en komt zo zijn inspiratie. Bij Huysmans is dit compleet het tegenovergestelde. Zij zou op iedere moment van de dag kunnen schrijven.
Huysmans heeft opmerkelijke schrijfgewoontes. Zo denkt ze op voorhand na over hoeveel pagina’s ze wil bereiken als eindproduct. Dit lijkt dan ook te kloppen. Ze houdt er ook van om kleine uitdagingen voor zichzelf op te stellen tijdens het schrijven. Zo wil ze bijvoorbeeld als een bepaald personage iets zegt telkens het woord “meetlat” gebruiken. Ze noemt haar personages “mijn solisten”. Wat wel een boeiende benaming is. Zowel Lasure als Huysmans zijn het erover eens dat abstractie overal moet. Ze stellen zich de vraag wanneer iets impliciet moet zijn. Een boeiende gedachte waar jij als lezer misschien ook een bepaalde mening over hebt. Huysmans vindt daarnaast ook dat macht hebben over een verhaal een situatie minder erg maken is. Dit zijn heel wat filosofische gedachtes die dan uiteraard mooi aansluiten met haar achtergrond als filosofe. Ze stuit soms wel op het “probleem” dat ze zichzelf een enorm rationeel persoon vindt. Dit zorgt ervoor dat het verwonderen soms wat moeilijk is. Dit benoemt ze zelf als een probleem, maar dit kan ook een sterkte zijn die zich dan weer reflecteert op haar werk. Dit maakt haar ook uniek als schrijfster.
Dit was opnieuw een prachtige editie van ECHOES. De volgende editie is Maurits de Bruijn te gast. Je kent hem misschien van zijn boek “Man maakt stuk”. Hij nodigt Raoul De Jong uit. Schrijver van “Boto Banja”, het boekenweekessay van 2023. ECHOES #3 vindt plaats op woensdag 15 januari 2025. Tickets kan je nu al kopen op de site van KAAP.
Tekst: Amedeo Durnez
Foto's: Tom Leentjes
