Lezen en schrijven met Nico Blontrock
Met Brugge Leest wordt een ode gebracht aan het genot van boeken lezen en leeservaringen met anderen delen. Daarom ga ik even langs bij schepen van cultuur Nico Blontrock. Wat betekent lezen voor hem? Welke rol spelen boeken in zijn leven? Goed voorbereid ga ik zitten, met het toetsenbord van mijn laptop in de aanslag. En dat is nodig, want Nico – zo moet ik hem aanspreken – vertelt honderduit over zijn liefde voor de taal. Voor ik het goed besef, voel ik me geen interviewer, maar iemand die op de koffie komt voor een gezellig gesprek…
Zijn boeken belangrijk in jouw leven?
“Zeker: heel belangrijk! Om verscheidene redenen. Van kinds af ben ik een gretige lezer. Ik ging graag naar de jeugdafdeling in de bibliotheek in het Tolhuis destijds. Ik herinner me ook dat mijn vader me naar de bibliotheek in de Zilverstraat bracht. Soms had ik mijn boekjes op de terugweg in de auto al uitgelezen.
Daarnaast heeft mijn echtgenote een tweedehandsboekenwinkel in Damme. Dat is natuurlijk een walhalla voor mij. Ik zit dicht bij de bron, wat natuurlijk resulteert in een steeds verder groeiende boekenverzameling, bij momenten tot frustratie van ‘mijn madam’. Ik moet toegeven dat ik een echte verzamelaar ben, in het bijzonder van Brugse boeken van geschiedkundige en heemkundige aard.
Boeken zijn belangrijk voor mij omdat taal me simpelweg boeit: het Nederlands, maar ook het Brugs dialect. Ik heb vroeger overigens les gegeven aan allochtone mensen in het Brugs.
En nog een reden: zelf ben ik ook auteur uiteraard. Het derde deel van Brugse weetjes is onlangs verschenen. Ik lees dus heel graag, maar momenteel heb ik er helaas veel te weinig tijd voor. Ik heb mezelf voorgenomen om, wanneer ik met pensioen ga, meer te schrijven en meer te lezen. Dan hoop ik vooral om meer tijd te hebben voor van alles. We zien wel…”
Welke zijn de eerste boeken die je je kan herinneren?
“Dik Trom, een echte klassieker. Maar in het begin las ik vooral strips. De combinatie van tekeningen en tekst zijn een goede weg naar het lezen van boeken. Daar kan je stilaan in groeien. Ik herinner me ook De vijf, een avontuurlijke jeugdreeks van Enid Blyton. In de fantasiewereld van een boek duiken, dat vond ik heerlijk. Ook nu nog kan ik helemaal opgaan in een boek. Dan hoor ik niets meer en zit ik in een eigen wereldje.”
Welke boeken kan je in het bijzonder aanraden?
“Dat is een moeilijke vraag. Ik denk spontaan aan Bart Van Loo, met zijn boeken en podcasts. Hij kan op een bijzondere wijze geschiedenis in zijn verhalen verwerken. Geschiedenis, dat is mijn dada. Ook Het glinstert van Lara Taveirne en Marieke De Maré is een aanrader. Verhalen van overal – de gevangenis, het zwembad, de begraafplaats, noem maar op – hebben ze verzameld en vertaald naar een verhaal. Prachtig.”
Heb je een ‘guilty pleasure’ in lezen?
“O ja, ik heb iets met oude onderwijsboekjes. Daar heb ik er tientallen van. Je moet weten: zowat heel mijn familie werkte in het onderwijs. De manier van schrijven in lesboekjes was vroeger heel anders dan wat we nu gewend zijn. Meningen en feiten liepen door elkaar in een vertellende stijl: men wou de leerling soms echt overtuigen. Dat fascineert me, maar dat is heel persoonlijk natuurlijk. Ik vind het fijn wanneer de verbeelding wordt aangesproken. Bijvoorbeeld: hoe zag een ridder eruit? Dan ga ik mij zelf spontaan een beeld vormen en daarna lees ik een begeesterde omschrijving. Heerlijk is dat. Bladeren, nadenken, lezen… Anderzijds heb ik ook een boontje voor fantasie: De tempel en de loge bijvoorbeeld. Verhalen die bestaan uit een flink deel fictie maar toch ook feiten die kloppen. En literaire thrillers, zoals Imprimatur. Het is te moeilijk om me te beperken tot één 'guilty pleasure’. Maar ze hebben wel allemaal de band met de geschiedenis met elkaar gemeen.”
Naast lezen, ben je ook actief betrokken in de boekenwereld. Wat vind je het leukste aan schrijven?
“Schrijven doe ik enorm graag. Het hele proces vind ik een genot: het opzoekwerk, de tekst op papier zetten, nieuwe items verzamelen om de kennis bij lezers te verrijken: anekdotes, weetjes. Hoe diep zijn de reitjes, wat leeft daar in het water? Waarom blijven kelders langs de reitjes doorheen al die eeuwen droog? Ik ga graag buiten mijn eigen comfortzone om een nieuwe wereld te leren kennen, het onbekende waar je slechts zijdelings van afweet. Zo schreef ik een boek over de transitie van Ulrike. Boeiend. Tegelijk bedenk ik dat ik het nu, jaren later, wellicht anders had geschreven.”
Het tweede deel van dit interview verschijnt volgende maand. Daarin hebben we het over lezen buiten je comfortzone.
Tekst: Sven Vannecke
