Onweerstaanbaar knap geschreven!

In De Beesten neemt de auteur ons mee naar het platteland in het oosten van Nederland tegen de Duitse grens. Vanaf de eerste bladzijden is de toon gezet en snap je dat het om beesten gaat in de letterlijke en in de figuurlijke zin van het woord. Isa probeert op haar achttiende te ontsnappen aan de verstikkende dorpsmentaliteit door kunstgeschiedenis te gaan studeren in de stad. Maar dat lukt niet helemaal: ze krijgt een vreemd telefoontje van haar moeder dat haar vader vermist is… Ze keert naar huis terug om haar vader te helpen zoeken en ontdekt dat ze nog meer verbonden is met haar familie en haar geboortestreek dan ze dacht. Geleidelijk worden de familierelaties duidelijk voor de lezer (er is ook een stamboom achteraan in het boek) en ontdekt Isa oude familiegeheimen... Deze roman leest als een trein. Gijs Wilbrink blijft de lezer boeien met vooruitwijzingen en flashbacks. Geslaagd is ook het wisselend vertelperspectief waarbij pas later duidelijk wordt wie de ik-verteller eigenlijk is… De roman zit gewoon heel goed in elkaar. Te goed om veel te verklappen aan toekomstige lezers!

In De Beesten hanteert de auteur een schitterende taal en stijl. De lezer wordt ondergedompeld in een rijk taalbad, een tsunami van wervelende zinnen met neologismen en klanknabootsingen in functie van de sfeerschepping. De beschrijvingen van geuren (met een voorkeur voor stank, zweet en andere onfrisse luchtjes) en gemoedstoestanden door drank en drugs of door pijn en slaaptekort zijn schitterend naturalistisch! Daarbij ontpopt de schrijver zich als een echte meester-verteller – nergens leest het verhaal stroef – integendeel de lange zinnen (met tussenzinnen tussen haakjes) lezen natuurlijk vlot alsof de auteur de woorden zomaar uit zijn mouw schudt.

Gijs Wilbrink kreeg de lezersprijs van de Bronzen Uil 2023 voor de beste Nederlandse debuutroman . De beesten staat ook op de longlist voor de Boon. Een echte aanrader dus!