De blik van de sneeuwuil

Verse sneeuw is als een schone lei.
Maar wat sleuren we allemaal mee op onze tocht?

In de gelijktijdigheid der dingen rijgt de auteur twee levensverhalen samen die elkaar treffen in het desolate en arctische landschap van het Hoge Noorden. Beetje bij beetje onthult het verhaal de geschiedenis van Nizar en Helena, waarin oorlog en vluchten centraal staan.

Het verhaal heeft me bij momenten erg aangegrepen omdat het heel herkenbaar en ook bijzonder actueel is.

Ook al valt het hele verhaal samen te vatten in enkele zinnen, toch weet Frouke Arns er een meeslepend en adembenemend verhaal van te maken. Hoe ze de historische
verhaallijnen en culturele rijkdommen samenbrengt in een verhaal ervaarde ik echt als een meerwaarde. Het laat je als lezer de bik van de sneeuwuil overnemen. We komen los van ons eigen verhaal en onze eigen cultuur om de gelijktijdigheid der dingen te beseffen. De titel van het boek dekt dus meer dan de lading.
Ik zou het boek zeker aanraden aan andere lezers omdat het op een beeldende manier illustreert hoe menselijkheid ons als mensen laat handelen wanneer we anderen ontmoeten die in nood verkeren. En dat terwijl we zelf ook niet zorgeloos leven.
Daarnaast vind ik de historische details uit het levensverhaal van de moeder van de
auteur ook echt een meerwaarde voor het boek.
Ten slotte wil ik benadrukken hoe hard het boek me wist te raken. Door de beeldende en bij momenten poëtische taal waande ik me tijdens het lezen echt in het Hoge Noorden, in het oorlogsgebied van Silezië of in het traditionele Syrië.