Al dan niet page turners

Bij de Australische Liane Moriarty(°1966) heb een een dubbel gevoel. Ogenschijnlijk gaan haar vuistdikke romans (ca 500 blz.) over gewone mensen in een crisissituatie. Maar natuurlijk hebben die mensen allemaal een bijzonder kantje, of een geheim In 'Negen volmaakte vreemden' proberen negen mensen hun leven weer op de rails te krijgen met meditatie en mindfulness in een luxueus wellnessresort. Frances Welty, een succesvol romanschrijfster op haar retour, observeert haar medecursisten- en zichzelf- met een scherpe, vaak hilarische pen. Maar ook de eigenaresse en haar twee medewerkers houdt ze nauwlettend in het oog. Moriarty schrijft gedetailleerd, en valt ook in herhalingen, maar omdat alle personages om beurten aan bod komen, is er genoeg variatie en leest het vlot weg. Een ontspannende page turner in deze coronatijden. Meer moeite had ik met 'Bijna echt gebeurd'. Ook hier ontmoeten we mensen op een crisismoment in hun leven; een kinderloos echtpaar dat hun leven na een ongelukkige, ordeloze jeugd hun leven zo sober en bijna rigide probeert in te richten. Een chaotisch, vrolijk gezin met een moeder-celliste, een vader die het huishouden en de zorg voor de kinderen met passie ter harte neemt als compensatie voor een vreugdeloze job en een super rijk, zorgeloos duo met een dochtertje dat verslaafd is aan lezen.

Gezin één en drie worden eerst geconfronteerd met de eenzame dood van een buurman, hetgeen hen een schuldgevoel oplevert, en de drie gezinnen vinden mekaar op een barbecue waar zich een tragisch ongeval voordoet. Het onthult een en ander over hun levens en ontregelt hun relaties

Ik had moeite om dit keer niet te skimmen bij de gedetailleerde beschrijvingen én de trage vooruitgang. Ook de voortdurend wisselende personages verwarden me, zodat ik tenslotte hun relaties noteerde en naast me hield. Maar wie niet blijft volgen, mist natuurlijk een en ander van de uiteindelijke waarheden die aan het licht komen...