De buitenjongen

Ik kreeg dit boek per toeval in mijn handen, nam het meteen mee en begon er dezelfde avond nog in te lezen.

Ik hield enorm van het lezen van "Walden" en "Into the wild" staat nog hoog op mijn verlanglijstje om te lezen. Het plezier was dan ook groot toen meteen op de eerste pagina's duidelijk werd dat Cognetti zich net door deze verhalen heeft laten inspireren om een hoofdpersonage neer te zetten dat er ook op uit trekt om zichzelf weer terug te vinden.

De man, een dertiger uit Milaan laat de gonzende drukte van de stad achter zich en keert terug naar de bergen van zijn jeugd, de Italiaanse Alpen, om er in een hutje op 2000 meter hoogte de essentie van het leven en van zijn schrijverschap te willen vinden.

Terwijl aan het aan het begin van zijn reis duidelijk stelt dat hij niet per sé weggaat van de drukte en de ontevredenheid over zijn leven, dan wel terugkeert naar de rust en wie hij werkelijk is, verandert deze insteek in de loop van het boek. Hoe langer hoe meer wordt duidelijk dat hij eigenlijk op de vlucht is voor zichzelf, want "wat ontvluchten we anders dan onszelf wanneer we ons huis verlaten?".

Zowel zijn vriendschappen als zijn trektochten door de bergen zijn een magnifieke weerspiegeling van iemand die een antwoord poogt te geven op de grote vragen van het leven en er die niet voor terugdeinst om af te dalen tot in de donkere, vochtige spelonken van de bergen en zijn eigen psyche om daar zichzelf aan te treffen in alle puurheid en rauwheid.

Het is een ietwat tragere, filosofische vertelling dat danst op het ritme van de natuur. Soms beschrijvend, soms introspectief, altijd magistraal.