Het verhaal over Nicodemus Kras, een spreukschrijver met dyslexie

In De taal der spreuken maak je kennis met een jonge spreukschrijver, Nicodemus Kras, die dyslexie heeft. Hij woont en werkt in Sterrenstee als de assistent van magister Shannon, zijn leermeester. Op een dag wordt het lichaam van een andere magister teruggevonden in Sterrenstee en Shannon en Nicodemus worden meteen als verdachten gezien. Enkel zij weten dat ze onschuldig zijn en willen dan ook de echte moordenaar vinden, maar hoe meer ze te weten komen hoe gevaarlijker het wordt.

Ik begon het boek te lezen met de verwachting dat er veel avontuur en actie aan te pas ging komen. Het begin stelde me echter wat teleur. Het eerste hoofdstuk was lastig om te volgen, omdat het meteen met een belangrijke gebeurtenis startte, de moord. Gelukkig verduidelijkten de pagina’s die erop volgden dit hoofdstuk goed.

Toch vond ik dat het tempo van het verhaal aan de trage kant was. Naar mijn mening werden de situaties in de hoofstukken te uitgebreid beschreven. Ik moest mezelf soms echt door een hoofdstuk sleuren. Pas naar het einde toe vond ik dat het verhaal echt op gang kwam. In de laatste 100 pagina’s zat er heel veel actie en spanning. Het einde vond ik echt heel goed en tof om te lezen.

Een pluspunt in het verhaal vond ik het meervoudig vertelperspectief. In de meeste hoofdstukken volg je Nicodemus Kras, maar het was ook heel prettig om eens de gedachten van de moordenaar te volgen. Zo kwamen we zijn verleden te weten en vielen veel dingen op zijn plaats, zoals waarom hij de moord gepleegd heeft.

Aan het einde van het boek merk je dat er een vervolg is. Misschien dat het verhaal daardoor pas naar het einde toe sneller vooruit ging, zodat er in het volgende zeer veel avontuur en actie zit. Dit verhaal heeft mij hoe dan ook niet kunnen overtuigen om het vervolg te lezen.