Onder de leeslamp 4

LEZEN OP HET THUISTERRAS 4 juli 2025

Op het zomerse thuisterras wil ik ook wel ontspannend ‘weg’-lezen..

Bij de sprinters in de bib. greep ik onwillekeurig naar Esther Verhoef, mij helemaal niet bekend. Pas achteraf bemerkte ik het woord thriller en het pistoolicoon op Het huis met de palm ( Prometheus 2025) … Een uitdaging voor mij, die wel thrillers kijkt (graag Scandinavische en Britse), maar niet leest…

Al gauw las ik de 329 blz. bijna non- stop door, dankzij de vlotte stijl van Esther Verhoef. Later ontdekte ik dat Verhoef een gerenommeerd Nederlands auteur is, met talrijke door het groot publiek gesmaakte en ook bekroonde thrillers op haar naam.

Een overzicht, ik probeer spoilers te vermijden.

Het verhaal start in een Frans chaotisch en overvol ziekenhuis waar de 34- jarige Ellis, op weg ( op de vlucht) naar Nederland, met onverdraaglijke pijnen opgenomen is. Na haar ontslag en bij gebrek aan een onderkomen om te herstellen, biedt kamergenote Sophie Ellis onderdak aan in haar(vervallen) en afgelegen jachtslot..

Wat Sophie, een voor Ellis onbekende vrouw, drijft, en welk gruwelijk geheim het huis draagt, wordt met mondjesmaat duidelijk.

Van Ellis krijgen we tijdens haar herstelperiode in het jachthuis een diepgaande inkijk in haar moeilijke verleden, zowel thuis als kind in Frankrijk, als in haar puberteit in Nederland.

Haar latere relatie met de patserige ondernemer Anthony in Amsterdam-Zuid en later in Marbella komt uitgebreid aan bod en verklaart haar opeenvolgende, dramatische en spannende vluchtpogingen. De ultieme confrontatie met de ondertussen miskende aannemer Anthony eindigt in een tragische, maar onontkoombare en verwachte oplossing.

Veertien maanden later ontdekt de lezer hoe het verhaal eindigt.

Je kan Het huis met de palm, waarbij het huis in Marbello bedoeld wordt, een gelaagde psychologische thriller noemen, en die gelaagdheid maakte het voor mij precies interessant. Vooral Ellis komt als strijdbare persoonlijkheid uit de verf. Af en toe kijken we mee vanuit het vooral gedrogeerde perspectief van Anthony, en horen we over de reden van zijn gedrag als miskende persoonlijkheid. De analogie met Sophie dringt zich op.

Het beeld van Sophie is te interpreteren, het lot van Monica, de oppas van Anthony junior, en eveneens gegijzeld en mishandeld door de bezitterige Anthony, komt oppervlakkig maar geloofwaardig aan bod.

Dat er tijdssprongen zijn, stoorde mij niet, ze komen de gelaagdheid ten goede. Ik heb af en toe wel mijn wenkbrauwen gefronst en me afgevraagd: in hoeverre kun je drama blijven oproepen om geloofwaardig te blijven? Maar waarschijnlijk hoort dit bij thrillers. Ik heb in ieder geval vlot verder gelezen, dit keer zonder potlood bij de hand. En ook dit was een verademing op het thuisterras.

Met een ontspannende boekengroet, Jet