Weer een topper!

Als je het nu fijn vindt of niet, van Suzanne Collins en haar bestsellertrilogie over Katniss Everdeen, the girl on fire, heb je zeker al gehoord. In 2008 verscheen het allereerste boek, De hongerspelen en sindsdien heeft het de hele wereld, en ook deze leesbrigadier, in zijn ban. Ook al is het ietwat luguber, De hongerspelen is thuiskomen voor mij. Als elfjarige niet-zo-graag-lezer raakte ik door enkele hoofdstukken helemaal verslaafd en ondertussen heb ik de hele serie in de loop van mijn leven waarschijnlijk al tien keer herlezen.

De verwachtingen lagen dus hoog voor Dageraad boven de boete, het nieuwste boek aan de hand Collins. Het boek speelt zich af twintig jaar voor het boek De hongerspelen en volgt het verhaal van de tienerversie van een geliefd personage uit de trilogie: mentor Haymitch Abernathy. Als enige winnaar van de wrede spelen uit District 12 bleef hij altijd een enigma. Waarom drinkt hij zoveel? Waarom duwt hij iedereen weg? Waarom heeft hij geen familie meer? En waarom heeft hij toch wel een groot hart?

In Dageraad boven de boete laat Collins veel puzzelstukjes in elkaar vallen. Enerzijds is het een kusje voor de trouwe fans, anderzijds is dit boek veel meer dan dat. Suzanne Collins scherpte haar pen en hield zich niet in. Ze verkent in een enorm spannend verhaal een boeiend thema: propaganda. En in tijden waarin propaganda nog veel makkelijker wordt ingezet dan vroeger raakt haar boek opnieuw een gevoelige snaar. Met snelle dialogen, wrede taferelen en bovendien veel liefde en leed snijdt ze toch wel een beetje in je hart, zeker als je de trilogie uit 2008 zo vaak hebt gelezen als ik. Ik sloeg Dageraad boven de boete dicht met een vol hoofd en een paar traantjes, en dat blijft toch wel de superkracht van Collins. Zonder dat je het beseft, zet ze je aan het denken en laat het verhaal je voor een lange tijd niet meer los.