Drie vrouwen met één gezamenlijk probleem

Paula Hawkins besloot in 2015 een psychologische thriller te schrijven, die zorgde voor haar grote doorbraak. The Girl on the Train, stond weken op één in The New York Times Fiction Best Sellers en ook bij ons werd de vertaling, Het meisje in de trein, een groot succes. Ik hoorde van medestudenten veel positieve reacties, dus kon ik niet anders dan me er ook aan te wagen.

Rachel Watson, een gescheiden vrouw met een drankprobleem, neemt elke dag de trein naar Londen en terug. Het is haar gewoonte om elke dag bij de stop aan het rode stoplicht in Whitney dezelfde huizenrij te observeren. Het koppel dat naast haar ex-man Tom en zijn nieuwe vriendin Anna woont, geeft ze de fictieve namen Jess en Jason. De echte Scott en Megan zijn in haar ogen het perfecte koppel, maar is dat ook de realiteit? Wanneer Megan vermist wordt, blijkt Rachel hierbij betrokken te zijn. Ondanks het toezicht van de politie, besluit ze zelf actie te ondernemen. Lukt het deze gebroken vrouw om haar vertekend beeld van het echtpaar uit haar hoofd te zetten?

Hawkins creëert spanning door gebruik te maken van flashbacks die steeds dichter komen bij het moment van de verdwijning. Ik miste af en toe wel de spanning om het een echte thriller te kunnen noemen. Er worden door de flashbacks onnoemelijk veel data weergegeven. Hierdoor vond het in het begin moeilijk om de drie verschillende verhalen uit elkaar te houden. Wanneer ik verder las, kon ik de verschillende verhaallijnen wel onderscheiden.

Het verhaal wordt vanuit drie perspectieven verteld. We volgen hetzelfde verhaal door de ogen van Megan, Rachel en Anna. Deze vrouwen dragen alle drie een rugzak vol problemen met zich mee. Ik vond deze afwisseling verbazingwekkend leuk, omdat de personages compleet verschillende persoonlijkheden hebben. Rachel is een onbetrouwbare verteller en Megan is heel erg wispelturig.

Ik vond Anna’s standpunt persoonlijk het spannendst. Anna is de huidige vrouw van Tom en de mama van het kind dat volgens Rachel voor haar bestemd was. Zowel overspel, de steun die ze haar man blijft geven en de problematiek rond de kinderwens worden beschreven. Ik vind de evolutie die Anna meemaakt interessant. Wanneer Rachel probeert te overtuigen dat Tom niet is wie ze denkt dat hij is, twijfelt ze voor de eerste keer: ‘Ik denk dat ik altijd heb geweten dat Tom liegt. Het is alleen zo dat zijn leugens me in het verleden meestal goed uitkwamen.’ (Hawkins, 2015, p. 308)

Ten slotte wordt er geen moeilijke taal gehanteerd waardoor het voor zowel beginnende lezers als voor ervaren thrillerfans geschikt is. Ik raad dit boek zeker aan. Veel leesplezier!