Pluisje en Spruitje, een complex verhaal!

Na "Het smelt" toch wat aarzelend begonnen aan deze van Lize Spit. Maar tot mijn grote verbazing zat ik redelijk vlug in het verhaal. Een filmisch begin, het naderende onheil dringt eerst nog niet echt door.

Gaandeweg creëert de schrijfster een gevoel van sympathie voor Leo (het vrouwelijke hoofdpersonage). Bij Simon krijg je eerder een bevreemdend gevoel. Je hebt al vlug door: hier klopt iets niet, wat is er met hem aan de hand? De flashbacks waarin gaandeweg meer er meer duidelijk wordt, wisselen af met stukjes die aftellen naar "iets". Dat zorgt voor een zekere spanningsboog waardoor je door de andere stukjes wil heenvliegen.

Dit is geen "mooi" boek. Het is hard en rauw. Je moet het soms wegleggen omdat het té veel wordt. Je kunt je amper voorstellen wat Leo allemaal moet doormaken en dragen. Maar toch blijft ze Simon bijstaan en er zijn voor hem. Je kan niet anders dan bewondering opbrengen voor deze vrouw.

Naar het einde toe wordt de spanning bijna ondraaglijk. Op meesterlijke wijze beschrijft Spit bijna in slowmotion de gebeurtenissen die leiden tot de climax. Het boek heeft een soort van open einde. En hoewel ik daar meestal niet van hou, is het hier perfect. Ik wil namelijk kunnen denken dat het goed zal komen, dat Leo en Simon er samen zullen uitkomen, ook al is mijn initiële gevoel anders als ik het boek sluit.

Ja, Spruitje en zijn pluisje, een paar apart dat je niet zomaar loslaat als je klaar bent met lezen!