Prachtig woordgebruik, betoverend goed
Een paar maanden terug liep ik in Leuven met mijn vriendin. Er was braderie. Heel wat kraampjes dus. We passeerden langs een stoffenwinkel en voor die winkel was er een klein idyllisch boekenkraampje. Ik kon niet anders dan ernaar toegaan. Er lagen heel wat titels die me niet bekend in de oren klonken. We waren in een koopbui die dag en ik besloot om eens uit mijn comfortzone te gaan. Ik vroeg aan de sympathieke verkoper welke boeken hij aanraad. Hij zag me er een intrigerend persoon uit door zijn kledingstijl, sigaret en blik. De man bleek vaak te werken in boekhandel “De zondvloed” in Mechelen en zou bijna wekelijks aan zijn kraampje in Leuven staan. Ik had het boek “Kamer in Oostende” in mijn handen toen ik hem de vraag stelde. Hij vertelde me dat dit meteen al een goeie keuze is. Daarnaast heb ik een boek van Dimitri Verhulst, Stephan Enter en Toni Morrison gekocht. De eerste twee op aanraden van de verkoper, de laatste puur uit fascinatie voor de auteur. Hier startte dus mijn ontdekking met het boek “Kamer in Oostende” geschreven door de van Brussel afkomstige schrijver Koen Peeters.
“Koen Broucke en ik zitten samen in een klein café, ergens verstopt in een zijstraatje. We kijken elkaar zwijgend aan, zoals we vaak doen, zonder woorden. Er is een onuitgesproken begrip tussen ons, een gedeeld verleden misschien, dat ons bindt zonder dat we het echt benoemen. Hij haalt een notitieboekje uit zijn zak en begint te schetsen. ‘Wat zie je?’ vraag ik na een tijdje. Hij glimlacht en zegt: ‘Niet wat er is, maar wat er was, wat er zou kunnen zijn.’ We praten over kunst, over herinneringen die vervagen, over hoe mensen veranderen en toch hetzelfde blijven. In zijn tekeningen legt hij niet alleen vast wat hij ziet, maar ook wat hij voelt, de essentie van een moment, van een persoon.”
Dit boek is een roman die autobiografische elementen bevat. Het is zo dat Koen Peeters volgens mij zichzelf als hoofdpersonage ziet samen met Koen Broucke. Ze hebben samen Oostende ontdekt, maar de verhalen en dergelijke zijn vaak verzonnen. Maar dit doet er niet echt toe, want het is allemaal zo mooi. Ik heb heel wat te vertellen over dit boek.
Laten we starten met de plot. Die houdt in dat Koen Peeters werkt in Brussel en vaak naar Oostende gaat. Peeters is schrijver. Hij leert in Oostende de schilder Koen Broucke kennen. Tussen de twee ontstaat een opmerkelijke vriendschap. Het bevat zoveel subtiliteit en vaak ook explosiviteit. Wilde ideeën die op een subtiele manier tussen de twee werken. Ze besluiten om een onderzoek in de breedte en diepte te doen in Oostende. Ze willen meer te weten komen over de zaken die hun interesseren. Zowel over kunst als over schrijvers. Zo komen figuren als Ensor, Proust, Zweig, Roth, Permeke en nog een paar andere in dit boek voor.
Hoef je reeds iets van voorkennis te hebben omtrent kunst en schrijvers? NEE
Het is aangeraden, maar zeker geen must om de werken of auteurs in dit boek op te zoeken tijdens het lezen.
Ik merk na het lezen van dit boek dat door de prachtige stilistische schrijfstijl, ik even moeite heb met het lezen van een vermaakroman met simpele woordkeuzes. Alles is zo mooi en gedetailleerd verwoord in dit boek. Zelden lees ik boeken waar de schrijfstijl me zo vast heeft.
“We slenteren langs de zee, het water schittert in het vroege ochtendlicht als een eindeloze rij van vloeibare spiegels. De wind ruist door de duinen en tilt het zand zachtjes op, als een herinnering die langzaam vervaagt. De huizen langs de dijk lijken te slapen, ingepakt in hun eigen stilte, alsof ze wachten op iets dat nooit zal komen. Het is alsof de tijd hier anders stroomt, trager, weemoediger. Oostende houdt zijn adem in, alsof de stad een geheim bewaart dat niemand ooit zal ontdekken.”
Bij deze doe ik reeds ook een warme oproep aan iedereen dat deze blogpost leest. Ken je een boek of boeken die deze stijl ook hebben? Stuur dan de titels maar door. Ik kan niet genoeg krijgen van deze schrijfstijl en dit boek. Het mocht gerust dubbel zo lang zijn.
Zelf ben ik reeds vaak in Oostende geweest en herkende veel zaken. Zo werd er gerefereerd naar verschillende boekhandels zoals “Corman” en “De Witte Zee”. Verschillende tearooms worden vermeld, straten worden prachtig beschreven alsook de sfeer. Het is allemaal zo accuraat en zo schoon.
Vaak lezen we hoe Koen Peeters naar een boekhandel gaat om dan een boek ’s avonds in zijn hotelkamer te lezen terwijl Broucke iets kunstig gaan bekijken is. Zo leest hij boeken van Claus, Harpman, Roth en Proust.
Doorheen het boek zijn er ook verschillende kunstwerken afgebeeld. Past volledig bij de sfeer van dit boek.
Dit boek is voor iedereen die zin heeft om zich in te leven in een verhaal!
Een van mijn favoriete boeken aller tijden.
