ongelooflijk goede thriller

De Ierse Steve Cavanagh is naast civiel advocaat ook thriller auteur. Zijn werk over de eigenwijze advocaat Eddie Flynn haalt telkens de top drie van de bestsellerlijsten. Maar hij schrijft ook stand alones zoals Verdraaid over de mysterieuze auteur LeBeau. Sinds ik Dert13n las ben ik fan van zijn werk en ben ik ook zijn eerdere boeken gaan lezen.

Jess, Amanda’s dochtertje, werd ontvoerd en vermoord teruggevonden. Haar partner kon het allemaal niet verwerken en pleegde zelfmoord. Amanda blijft getraumatiseerd achter en neemt nu groepstherapie. Tijdens één van deze sessies leert zij Wendy kennen die het ook niet gemakkelijk heeft. Beiden hebben ze die ene persoon die ze hartstochtelijk haten: diegene die hun leven verwoest heeft. Ze beramen samen het ideale plan: Tamara zal voor Wendy moorden en Wendy zal voor Tamara de dader vermoorden die haar dochtertje doodde.

Zoals bij alle boeken van deze auteur begin je ook best dit verhalen te lezen zonder al te veel te weten waarover het gaat. Zelfs mijn beknopte korte inhoud is nog te lang. Ik zou zelfs afraden om enig recensie op voorhand te lezen, zodat je een verbluffende leeservaring krijgt. De auteur laat zijn lezers weer van de ene verrassing in de andere tuimelen. Onverwachte plotwendingen volgen elkaar in een razendsnel tempo op.
Na het lezen van weer een ingenieus plot dat uit Steve Cavanagh’s pen voortvloeide bedacht ik mij welk een meesterlijk en fantasierijk brein deze auteur wel niet moet hebben, telkens weet hij de perfecte misdaad te creëren. Hij schrijft niet over een eigenzinnige rechercheur of inspecteur met een paar bijzondere karaktertrekjes, maar wel over echte mensen, die door enkele gebeurtenissen in bepaalde onverwachte situaties terechtkomen. Het kan zo je buurman zijn, of je beste vriendin, collega, … die terecht komt in de mallemolen van misdaad. Hiermee maakt de auteur duidelijk dat het iedereen van ons kan overkomen. Wat het allemaal nog spannender maakt. Waarom Cavanaghs verhalen nog niet werden opgepikt door de filmindustrie snap ik niet, misschien zijn zijn verhalen te complex door de vele plotwendingen?

Niet alleen is Cavanagh’s werk inhoudelijk sterk, ook stilistisch heeft deze auteur veel flair. Doordat Moorddeal niet ontzettend veel personages heeft, zijn ze allemaal zeer sterk uitgewerkt. Je voelt met hen mee, begrijpt hen en kan hun beweegredenen volgen. Op deze manier zou je als lezer nog medelijden met de dader kunnen krijgen. Eigenlijk zorgt de auteur ervoor dat we begrijpen hoe het zaadje voor de misdaad groeide en wat het ware motief is.
Het personages Farrow intrigeerde mij wel, door zijn jarenlange ervaring als politieagent heeft hij een uiterst sterk instinct ontwikkeld. Maar ook Amanda is een interessant personage. Je ziet haar groeien in het verhaal. Aanvankelijk komt zij over als een slap figuur, maar uiteindelijk blijkt het een supersterke vrouw te zijn. De auteur heeft veel oog voor detail, het ganse verhaal zie je aan je voorbij gaan als een film. Amanda’s appartement, het huis van Quinn, alles wordt op een beeldende wijze omschreven. Elk detail in dit verhaal is dan ook belangrijk om tot de uiteindelijke plot te komen.
Pagina na pagina, woord voor woord, je blijft geboeid verder lezen. Voor mij was dit een keiharde en goeie thriller, doch niet een van de beste werken van Steve Cavanagh. Maar dit lijkt mij ergens ook logisch. Het niveau van deze auteur is hoog, waardoor het moeilijk wordt om zichzelf te overtreffen. Zeker na het voortreffelijke Dert13n. Het enige wat ik nog mis in zijn oeuvre is een misdaadroman die zich afspeelt in Noord Ierland, Belfast, van waar de auteur afkomstig is en nu nog steeds woont. Zijn keuze om zijn verhalen in Amerika te laten afspelen begrijp ik niet. Belfast lijkt mij ook een boeiend decor voor misdaden.

Ik heb weer genoten van deze Steve Cavanagh en kijk al reikhalzend uit naar zijn volgende thriller. Moorddeal krijgt van mij 4.5 ster.