Zet je schrap voor dit indrukwekkende schrijversdebuut!

Wat 'rouwdouwers' zijn, komt later in de roman aan de orde, maar tegen dan heb je zo al een vermoeden dat het te maken heeft met 'je sterk houden'. Dat moet ook, want de ik-figuur, een meisje dat je volgt van haar prille kindertijd tot ze 23 is, is niet bepaald geboren in een zorgzaam, geborgen milieu. Daartoe zijn haar tienermoeder en haar jonge, explosieve vader helemaal niet in staat. Als haar moeder vrij plots wegvalt, rijgen de meest schrijnende voorvallen zich aaneen. Nergens ontkom je aan de pijn en de wreedheid die de kinderen (de ik-figuur en haar jongere broer) meemaken: de motieven zitten niet enkel in de vele anekdotes, maar ze zitten ook overal verstopt: in de gelaagde beeldspraak, het ruimtegebruik, de spiegeleffecten in de plot, ... Gelukkig weeft de auteur later in de roman ook enkele zachtere draden doorheen het verhaal, waardoor de spanning wat draaglijker wordt.
De roman schetst genadeloos welke impact die harde, brute opvoeding nalaat op de ontwikkeling van het meisje en haar broer. Er zit ook een laagje maatschappijkritiek in, meer bepaald op de welzijnssector en kunstopleidingen.
Het gedrag van de vader blijft voor ons even moeilijk te peilen als voor zijn dochter, zeker zolang ze in zijn houdgreep zit. Toch daagt er bij haar een voorzichtig inzicht in zijn karakter. Het weergaloze einde slaat alles.
Eigenlijk deed dit boek me een beetje denken aan de laatste roman van Lize Spit. Het mag ditmaal dan wel een 'vaderboek' zijn (lees het motto), minder lijvig en met minder afstand tot de gebeurtenissen (en dus nog kwetsbaarder en prangender), qua trefkracht moet het zeker niet onderdoen.