Verschillen en verwantschap tussen een Turkse en een Armeense familie

Dit verhaal begint in Istanbul, waar Zeliha, de jongste van het gezin Kazanci, treffend geportretteerd wordt terwijl ze onderweg is naar een centrum voor een abortus. Die abortus gaat niet door en Zeliha wordt moeder van Asya. Haar dochter, die haar moeder ‘tante Zeliha’ noemt, groeit op in een bijzonder gezin van vrouwen. Blijkbaar rust er een vloek op de mannen, die allemaal jong sterven.

Neem best pen en papier bij de hand als je dit boek leest, handig om de namen van de gezinsleden uit elkaar te houden. Want er komt een tweede grote familie in beeld met nog enkele familieleden.

Die familie Tchakmakhian leeft aan de andere kant van de oceaan. Barsam Tchakmakhian is gescheiden van zijn Amerikaanse vrouw Rose. Ze hebben één dochter, Armanouch. (Of Amy, zoals Rose haar na haar scheiding wil noemen.)

De familie Kazanci is Turks, de familie Tchakmakhian is Armeens. De geschiedenis van de beide families werd én wordt nog steeds beïnvloed door de genocide die in het begin van de twintigste eeuw plaatsvond. Wie in De VS woont behoudt uitdrukkelijk alle rituelen en gewoontes uit de tijd dat hun familie nog in Turkije woonde. Iets waar Rose het moeilijk mee had. Uit wraak begint ze een relatie met Mustafa. Een Turk.

Armanouch, wil haar eigen identiteit leren kennen. Haar moeder is Amerikaanse, haar vader een telg van een gevluchte overlevende van de genocide. Wie is zij?

Ze wil op zoek gaan naar het huis van haar grootmoeder . Naar Istanbul. Tenslotte is haar stiefvader Mustafa, een Turk. Ze kan zijn familie bezoeken, die zullen haar misschien wel helpen. Maar noch haar vader, noch haar moeder mogen weten dat ze daar alleen naartoe gaat. Ze zouden haar niet laten gaan.

De familie Kazanci verwelkomt dat Amerikaanse meisje dat via hun enige zoon/broer bij hen terecht komt met open armen. Ze hebben Mustafa al niet meer gezien sinds hij twintig jaar geleden Turkije verliet. Asya en haar moeder Zeliha spreken het beste Engels, dus zij begeleiden Armanouch door Istanbul.

Wat maakt dit boek zo aantrekkelijk? De taal, het vlotte vertellen over smakelijke schotels, maar evengoed vreemde djins of chatgesprekken met andere expats… De beide families zijn bijzonder, speciaal door de kleurrijke figuren, maar in de beide gevallen als familie een hechte eenheid.

Je voelt voortdurend de geschiedenis van zowel de Armeniërs als de Turken. Die heeft in de beide families een grote impact gehad en wonden geslagen. Al hebben ze meer gemeen dan ze eerst dachten. De auteur kan het niet laten om al die heerlijke gerechten in geuren en kleuren voor te schotelen, net zoals de tantes dat in de beide gezinnen doen. Geven de tantes alle geheimen prijs? En zien ze Mustafa ooit terug?

De beide jonge vrouwen, Asya en Armanouche, kijken naar de toekomst, elk op hun eigen persoonlijke manier. Die toekomst lonkt. Maar waar?

Lieve Hoet