Het is de taal die ons verbindt.

Taal is wat ons verbindt. Maar wat als je die taal verliest? Raak je dan ook jezelf kwijt?

Met dit debuut laat Tülin Erkan zich opmerken als een meester in verhaallijnen die elkaar als bij toeval lijken te kruisen en hoe ze elkaar daarbij beïnvloeden. Welk verhaal delen de eenzame zielen die allen in transit verblijven? En vinden ze de woorden of de taal om hun verhaal met elkaar te delen?

Het steriele decor van de luchthaven zorgde voor een herkenbaar aanknopingspunt waarin ik me als lezer goed kon oriënteren. De verhalen en de taal waarin ze werden verteld vond ik aangrijpend, mooi om te lezen. Ik kijk al uit naar een volgende boek van Erkan.

Als ik toekomstig leerkracht Nederlands verkondig ik graag dat taal voor verbinding zorgt tussen mensen. Dat die taal de rode draad vormde in een verhaal dat zich afspeelde in het universele decor van een luchthaven sprak mij als lezer enorm aan. Al duurde het wel even voor ik als lezer doorhad dat die taal zo’n belangrijke rol speelde in het verhaal. Het boek laat zien op een prachtige manier zien hoe kwetsbaar we zijn wanneer we onze taal verliezen.

Daarnaast het verhaal ook zien hoe verschillend talen kunnen zijn. Dat het Turkse alfabet bijvoorbeeld 29 tekens heeft ten opzichte van ons alfabet met 26 tekens, wist ik helemaal niet. Ook leerde ik via het verhaal nog veel verborgen hoekjes van een luchthaven kennen. Vanaf nu ga ik steevast op zoek naar de gebedsruimte als baken van rust in die chaotische reizigerstransit.

De schrijfstijl van Tülin Erkan kon ik bijzonder goed waarderen. Het smaakt naar meer. Geen nodeloos ingewikkelde constructies, maar tot de verbeelding sprekende ontmoetingen die op een meeslepende wijze werden beschreven.