Duiken in onbekende wereld

Net zoals het leven onder water voor ons als mensen een mysterieuze wereld vormt, vinden we ook maar moeilijk de passende woorden om fenomenen als liefde en identiteit te beschrijven. Met haar debuutroman onderneemt Nikki Dekker alvast een verdienstelijke poging om die twee wereld op een wonderlijke wijze met elkaar te verbinden en er een onverwachts mooi verhaal van te maken.

Genoten van de schrijfstijl, van de weetjes over de zee, van de kijk op liefde, identiteit en geaardheid. Het boek opent in vele aspecten de ogen van de lezer.

De rug van het boek laat duidelijk zien hoe ik hoofdstuk na hoofdstuk heb verslonden in dit boek. Net zoals de zee geeft Diepdiepblauw slechts met mondjesmaat mee waarover het boek eigenlijk gaat. En dat voelde helemaal niet storend aan. Als lezer voelde ik me niet heen en weer geslingerd worden tussen verschillende verhaallijnen. Eerder had ik het gevoel dat ik als duiker steeds meer van de wondere onderwaterwereld mocht ontdekken, om in de metafoor van het boek te blijven.

Op een beklijvende manier weet Nikki Dekker de onbekende diepzee van onze menselijke gevoelens te verkennen. Het stimuleerde me als lezer om steeds de link tussen de vis en de gevoelens of de worsteling in het hoofdstuk te achterhalen. Ik vond het vernieuwend om te lezen hoe je als auteur onbekende gevoelens en een even onbekende onderwater-wereld op een harmonieuze manier met elkaar kan verbinden. Het voelde niet aan als een geforceerde schrijfstijl, wat ik bij andere boeken met een experimentele schrijfstijl soms wel ervaar.