Spannend relaas van een obsessieve relatie

De eerste roman van dichteres Maud Vanhauwaert is een bijzondere psychologische thriller. Het gaat over de relatie tussen een docente en vertaalster Russische literatuur en een meisje van 18 dat volledig in de knoop zit met zichzelf en psychologische hulp nodig heeft. Aline - zo heet het meisje – is erg gesloten en weigert elke hulp. Alleen door May , de 42-jarige docente, laat ze zich enigszins benaderen. Wat aanvankelijk begint als het willen helpen van een jongere in nood evolueert geleidelijk naar een obsessie om te helpen en een ongezonde relatie. Deze evolutie wordt vrij geloofwaardig en boeiend beschreven en is spannend om te lezen , want je wil weten hoe het nu afloopt met Aline. Wil ze nu echt uit het leven stappen of manipuleert ze May? …

De derde vrouw in de roman is Lou, de vrouw van de docente, en dit is de sympathiekste figuur. Jammer genoeg komt ze iets minder goed uit de verf. Behalve haar moederwens en haar vrolijke en creatieve persoonlijkheid weten we niet hoe ze de obsessie van haar vrouw May voor het meisje Aline ervaart. Het komt bijna ongeloofwaardig over dat Lou zoveel geduld heeft en niet eerder uitvliegt tegen May . Ook dat ze niet in de gaten heeft dat May ’s nachts het huis verlaat om Aline te zoeken enz. is onrealistisch. Naar het einde toe gebeurt dit iets te veel en wordt het verhaal eentoniger – de laatste 50 bladzijden zijn daardoor wat minder goed.

Uiteindelijk blijkt dat May de breuk met Aline probeert te verwerken door er een roman over te schrijven… die we aan het lezen zijn! Op die manier weet de lezer natuurlijk niet meer wat zogezegd waar gebeurd was en welke fictionele elementen May heeft toegevoegd…

Bijzonder aan dit boek zijn de gedichten die tussen de hoofdstukken afgedrukt staan. Die gaan over eenzaamheid, depressie, doodsverlangen…, kortom alle gevoelens onder de noemer “toska” waarmee Aline te kampen heeft. Het zijn mooie gedichten, maar voor mij niet duidelijk of ze nu bij het voorgaande of bij het volgende hoofdstuk horen? Vanuit Aline geschreven of vanuit May? Ik heb de indruk dat ze min of meer willekeurig een plaats gekregen hebben (?) en vraag me af of ze niet beter tot hun recht komen in een aparte bundel los van deze roman die perfect leesbaar is zonder die gedichten.