spanning verzekerd

Wreed spel is het spannende vervolg op Stille schreeuw waarbij harde tante, inspecteur Kim Stone, de leiding heeft in enkele bijzondere moordzaken. Angela Marsons scoorde hoog in de boeken top tien met haar debuut waarbij Kim Stone geïntroduceerd werd. Ik was dan ook zeer benieuwd of het tweede deel even goed of zelfs nog beter zou zijn.

Een ex-gedetineerde wordt vermoord teruggevonden in een afgelegen steegje. Hij had net een gevangenisstraf uitgezeten wegens verkrachting . Al snel wordt de dader opgepakt, maar Kim’s intuïtie zegt haar dat er iets niet helemaal klopt. Wanneer er nog slachtoffers blijken te vallen vermoedt ze dat er een link is tussen de verschillende zaken. Er steekt duidelijk meer achter. Om de ‘’echte’’ dader te kunnen grijpen zal het moeten opnemen tegen haar eigen demonen, maar zal haar dit wel lukken?

Met Wreed spel toont Angela Marsons aan dat ze op geniale wijze haar personages creëert. Uiteindelijk lijkt in deze thriller niet de misdaad met zijn plot centraal te staan, maar wel de personages. De manier waarop de auteur hen op de voorgrond plaatst knijpt je als lezer de keel dicht. Bij momenten zou je denken dat je een psychologische thriller leest, maar Wreed spel gaat verder, er zitten ook heel wat kenmerken van de klassieke misdaadroman in vervat. Alex, Kim, Hawkins, Hammons, … we leren hen allemaal goed kennen en door de beeldende schrijfstijl van Angela krijgen ze veel diepgang. Het lijkt wel alsof de auteur de ziel van haar personages blootlegt. Als lezer lijkt Wreed spel wel op een reis doorheen het brein van zijn hoofdpersonages. In dit tweede deel wordt Kim bovendien menselijker voorgesteld dan in het eerste.

Hoewel het niets van de spanning wegnam, had ik het er wel moeilijk mee dat men al redelijk snel wist wie de dader was en hoe de vork in de steel zat. Dit is wel zeer persoonlijk, gezien ik het zo niet heb met boeken die reeds vroeg in het verhaal onthullen hoe de plot ineen steekt. Ik denk liever zelf wat na, en ga ook graag zelf op onderzoek uit, waarbij ik dan uit kijk naar de hints die de auteur in zijn boek verstopt heeft. Hier werd mij dit plezier afgenomen en dit vond ik dan wel een beetje spijtig. Doch is Wreed spel een heuse page-turner, je gaat op het puntje van je stoel zitten en blijft gewoon verder lezen om te weten hoe het nu wel verder zou aflopen. Dit heeft vooral te maken met het feit dat de personages zo goed zijn uitgewerkt.

Het verhaal bevat eigenlijk twee verhalen, het hoofdverhaal met de moorden die en een nevenverhaal over kindermisbruik bij de familie Dunn. De zijlijn was niet sterk genoeg en verdronk onder de aandacht van het hoofdverhaal. Deze was dan ook totaal geen meerwaarde en had van mij weggelaten mogen worden. Wel gedurfd van de auteur om een gewaagd thema als kindermisbruik aan te snijden, want dit maakt het hard en voor sommige lezers te gevoelig.

Angela hanteert een vlotte schrijfstijl, vermengd met dat tikkeltje humor. Hierdoor, en mede door de korte hoofdstukken, leest het verhaal vlot en snel. Door verschillende cliffhangers in het verhaal ben je benieuwd naar het volledige verhaal over Kim’s verleden, die we maar beetje bij beetje te weten komen. Ik ben alvast benieuwd naar het volledige relaas en hoop in het derde deel daar nog meer van te weten te komen.

Wreed spel is een spannende page-turner alleen zonde dat redelijk snel duidelijk is wie de dader is en wat zijn modus operandi is. Vier sterren ****