Maak kennis met redactielid Griet!
Sinds januari hebben we een redactiegroep bij Brugge Leest. Zij zullen artikels schrijven over wat er allemaal leeft in Brugge. De komende weken stellen we elke week iemand aan je voor. Vandaag is Griet aan de beurt.
Griet aan het woord
Lieve lezer,
Wat wil ik graag kennismaken met jou. Maar laat ik vooral niet vooruitlopen. Het is vast beleefder om eerst even mezelf voor te stellen. En als het voor jou goed is, laten we de formaliteiten dan maar kort houden, dan kunnen we snel tot de warmste kern komen.
Daar ga ik. Ik ben Griet Deconinck en geboren en getogen in Ingelmunster, maar sinds 1979 een Bruggeling. Ik studeerde orthopedagogie. Ik ben gehuwd, heb drie kinderen en drie kleinkinderen, en we kregen nog eens vier pluskleinkinderen cadeau. Ik ben vijf jaar blij actief gepensioneerd en werkte mijn hele loopbaan in het Begeleidingscentrum Spermalie. Achtereenvolgend mocht ik er dove jongens, kinderen met een zwaar meervoudige beperking en jongeren met een visueel meervoudige beperking begeleiden op hun weg doorheen het leven. Ik was er ook deeltijds stagecoördinator en startte er als vrijwilligerscoördinator ook de vrijwilligerswerking op.
Wat ik nu doe met al die vrije tijd, hoor ik je vragen? Ach, die zit zo snel vol! Ik lijk soms wel een time-manager en de secretaresse van mezelf. Ik ga graag fietsen en wandelen. Ik werk als vrijwilliger bij Tejo Brugge (zoek het maar eens op). Ik schrijf ook scenario’s voor Poppentheater Uilenspiegel Brugge. Kwestie van het Brugse dialect te laten overleven. En op woensdag maken we graag tijd voor de kleinkinderen.
Toch is lezen mijn eerste en allergrootste passie. Net als schrijven, want vanaf het eerst leerjaar horen die voor altijd samen. Ik heb het gevoel dat mijn leven pas echt begon toen ik leerde lezen en schrijven. Ik was een stil en teruggetrokken kind. Mijn ouders dachten zelfs dat ik wat achter kwam. Maar de letters, woorden en zinnen openden de wereld voor mij en ik opende mij voor de wereld. De kleine bibliotheek van Ingelmunster leek wel het paradijs toen ik er eindelijk met mijn een jaar oudere zus mee naar binnen mocht. Ik verslond alle Wipneus en Pims, Pinkeltjes, Pietje Pucks en later ook de meisjesseries Merel, Billy Bradley, De Olijke Tweeling. En toen die uitgelezen waren, mocht ik van de bibliotheekmedewerker de jongensseries lezen: Arendsoog en Witte Veder, de Hardy’s... En na lang smeken mocht ik van haar ook voorgeselecteerde onschuldige volwassenenboeken lezen. Ik vond het heerlijk dat ik door te lezen een andere wereld binnenkwam en er, tot ergernis van mijn ouders, broers en zus geen alledaagse realiteit meer bestond (aan tafel komen, opruimen, tijd voor school, de oproep voor de afwas…). Herken je het?
Ik bleef mijn hele leven lang lezen, vaak verschillende boeken tegelijk, en ik ging door heel diverse smaakfases - jawel hoor, ook de dikke Konsaliks en stationsromannetjes heb ik als tiener verslonden. Pas tijdens en na mijn studies evolueerde mijn boekensmaak naar de ‘betere’ literatuur, maar ook Scandinavische thrillers kon ik smaken. Ik heb het geluk dat mijn beste vriendin germaniste is, in een leesgroep zit en heel veel recente boeken koopt die ik dan ook mag lezen. Ze is mijn persoonlijke ‘Sprintersbib’. Want laat ons wel wezen, boeken zijn duur. Ik heb een hele tijd lang alle boeken die ik las zelf gekocht en de bibliotheek een tijdje overgeslagen. Het rondneuzen in de winkel, het heerlijk spannend kiezen: ik ben een intuïtieve koper, een eerste-zin-kiezer en bij uitbreiding een eerste-bladzijde-kiezer. Het moet onmiddellijk aanslaan en boeien. Vaak heb ik zo minder bekende juweeltjes van boeken ontdekt. En o, de geur! De geur van een nieuw boek, dat zal jou ook wel niet vreemd zijn. Het geheugen speelt me door het vele lezen vaak parten: voor titels en namen moet ik vaak lang door mijn geheugen bladeren. Nog steeds lees ik verschillende boeken tegelijk; één voor beneden, één voor in bed en vaak nog een Italiaans of een Spaans boek tussendoor. En nu is het mijn echtgenoot die zich ergert aan mijn leesdoofheid.
Laten we naast het lezen vooral het schrijven niet vergeten. Ik ben al die tijd ook blijven schrijven. Vooral poëzie, liedjesteksten, gelegenheidsteksten, speeches, herdenkingsteksten, proza, een kinderboek, scenario’s. Weet je, de allereerste dag van mijn pensioen volgde ik een schrijfcursus: kwestie van prioritieten stellen.
Maar ach, lezen… Het opent de wereld, het verruimt je blik, het leert je in perspectief kijken, het laat je empathisch meevoelen, het laat je alles vergeten, het confronteert je, het overrompelt je, het laat je groeien. Ach, lezen… het is als een warme deken rond je geest. Wie wil dat nu niet voelen?
Lieve lezer, kruip je samen met mij onder dat deken? Ik zorg voor een theetje en wat licht…
