Maak kennis met redactielid Sven!
In januari lanceerden we een oproep: 'Wie wil redactielid worden van Brugge Leest?' In een mum van tijd stroomden de enthousiaste reacties binnen en konden we een groep mensen samenbrengen die allemaal één iets gemeenschappelijk hebben: een grote liefde voor boeken. De komende weken stellen we ze aan jullie voor. Vandaag Sven!
Sven aan het woord
Mijn naam is Sven Vannecke. Ik ben bijna 18 jaar getrouwd met Sven – jawel, je leest het goed: dezelfde voornaam – en fiere pluspapa van twee kinderen die intussen volwassen zijn. De tijd vliegt! Van opleiding ben ik verpleegkundige en theoloog. Een goed boek kan me absoluut bekoren. Muziek en filosofie intrigeren me. Ik werk als spiritueel zorgverlener in AZ Sint-Jan Brugge. Eind 2024 is mijn eerste roman verschenen: ‘Leischote’, over een dorpje dat herrijst uit de ruïnes van de Eerste Wereldoorlog. Sta me toe dat ik mezelf verder voorstel aan de hand van enkele boeken die ik heel inspirerend vind.
Ik hou van een stevig verhaal. ‘Woesten’ van Kris Van Steenberge heeft mij bijzonder geboeid. De roman brengt een tijd van onschuld en eenvoud tot leven, nog voor de Eerste Wereldoorlog. Een kind is misvormd en krijgt daarom geen naam: eenvoud kan ook vreselijk hard zijn. Dit verhaal grijpt je helemaal met zich mee. Dat kan ik smaken in een roman.
Binnen de thematiek van de Groote Oorlog moet ik zeker ook ‘Bezette stad’ vernoemen, van Paul van Ostaijen: een smeltkroes van gedachten en emoties, uitgedrukt in een spel van letters op papier. Een prachtig, vernieuwend werk.
Poëzie brengt in de taal haar meest geraffineerde zijde tevoorschijn. Aan een poëtische wandeling doorheen de Nederlandstalige dichtkunst met Gerrit Komrij in zijn boek ‘In liefde bloeyende’ hou ik voor altijd een warm gevoel over. Jaren geleden heb ik daar echt kennisgemaakt met de kracht en de rijkdom van woordkunst.
Ook romans die de realiteit scherpstellen, kunnen me boeien. ‘La peste’ van Albert Camus bijvoorbeeld heb ik in de Covidperiode opnieuw van de plank gehaald. In die buitengewone context heb ik het boek veel dieper kunnen doorgronden. De vele lagen in personages intrigeren mij trouwens telkens weer, in boeken en in de wereld.
Wat is de wereld zonder fijne humor? Een luchtig intermezzo vond ik in ‘Het geheime dagboek van Hendrik Groen’ dat uiteindelijk een trilogie werd. De subtiele grappen in de dialogen heb ik zeker gesmaakt, de kanttekeningen ook bij de zorg in onze samenleving, en de spitsvondige verwoording van wat ouder worden met zich meebrengt. Sommigen vervagen in bitterheid, anderen weigeren om achter de geraniums te gaan zitten om stilaan op te gaan in het decor.
Het leven is niet altijd dolle pret uiteraard. Soms zullen we onszelf tegenkomen in het leven. ‘Wintering’ van Katherine May, in toegankelijk Engels geschreven, heeft me bevestigd in mijn overtuiging dat je af en toe de tijd moet nemen om je uit de drukte terug te trekken en op zoek te gaan naar wat werkelijk zinvol is voor jou, naar wat je gelukkig maakt, wat je zorgen baart en waar je rust in vindt.
Vanuit mijn werk in de zorg werd mijn aandacht getrokken naar ‘Tussenland’ van Jannie Oskam, een relaas over haar verlengde leven met de dood in de schoenen. Wat doe je wanneer je ongeneeslijk ziek bent, maar veel langer leeft dan de termijn die je ooit kreeg? Hoe vul je dan je dagen in? Waar loop je het hardst tegen aan? Waar verbaas je je het meest over? Ook de rauwe aspecten van de realiteit zijn het lezen waard, wat mij betreft.
Af en toe duik ik ook graag in een roman vol spanning en intrige, als prikkelende afwisseling. Deze honger werd op fijnproeversniveau gestild in ‘Pontifex’ van Pol Dehullu. Ik geniet van de onverwachte situaties, de verrassende wendingen, de opgebouwde spanning en daarin werd ik absoluut niet teleurgesteld.
Een boek waar ik heel enthousiast aan ben begonnen, heet ‘Eine Frau erlebt die Polarnacht’ en is geschreven door Christiane Ritter. Zij vergezelt haar man die in het koude Noorden werkt en verblijft. In een kleine houten woning in Spitsbergen ontdekt ze de wonderlijke grootsheid van de natuur. In de grootste eenvoud ontwaart ze de essentie van het leven. Het boek is ook in het Nederlands vertaald: ‘Een vrouw in de Poolnacht’. Ik kijk er naar uit om straks verder te lezen…
Er zijn zoveel boeken die ik nog wil vernoemen. Kiezen is verliezen. Toch moet ik streng zijn. Er komen nog gelegenheden om boeken aan bod te brengen. Eigenlijk hoop ik een leven lang te mogen lezen, genieten en bijleren. Het voelt heerlijk wanneer ik binnengetrokken word in een boek en helemaal in het verhaal opgenomen raak. Daarom is Brugge Leest zo belangrijk. Om ons leesgenot te delen en elkaar vol gedrevenheid te stimuleren om nieuwe boeken te ontdekken…
Tekst: Sven Vannecke
