Samen lezen in het Begijnhof: nog een keer, alsjeblieft?

Zondagmorgen 9u45. Het voelt en geurt al even naar herfst.

De deelnemers voor de Slow Reading-sessie druppelen binnen in het Begijnhof. Een kloosterzuster slentert en sloffert langzaam voorbij alsof ze ons alvast op het tempo van straks wil wijzen.

Helaas voor de organisatoren zijn er redelijk wat afzeggingen. Heel sneu voor hen die niet konden inschrijven omdat de sessie volzet was.

Iets na tienen wordt de magische poort van het fietsenhok geopend waarna zich een oase van rust en groen ontplooit: de normaal niet toegankelijke bewonerstuin van het Begijnhof die voor 800 jaar Begjinhof en Brugge Leest liefdevol werd opengesteld voor de Langzame Lezers.

Overal staan groene stadsstoeltjes, makkelijke tuinstoelen, smeedijzeren zitjes en één eenzaam ligbed opgesteld. Tussen de bomen en struiken verstopt zich achteraan voorbij een houten bruggetje, een knalgroen beekje, met tegen de tuinmuur een bijenkast als stille getuige van al dat moois. Gelukkig is het voor de bijen vandaag ook een Slow-Zooming Zondag

Na een korte inleiding zoekt iedereen een plekje op en start het Trage Lezen onder een grijs wolkendek met af en toe een ergens veraf voelbaar sluierzonnetje.

Slow Reading? Na het slow cooking, het slow cycling, het slow travelling kennen we in Brugge nu al even het Slow Reading. Samen lezen op een stille plek, verdwijnen in het groen en verdwalen in je eigen boek, het voelt als een heerlijk contrast met de horden toeristen die het Walplein overspoelen.

We nestelen ons in ons zitje met ons boek. Het stille geritsel van het omslaan van de bladzijden wordt overstemd door het geruis van de wind in de bomen. Het getsjirp van de vogels, het geroekoe van een enkele duif versterken de rust. Het plotse harde gezoem van een hoornaar rond mijn hoofd doet me even in elkaar duiken en bescherming zoeken onder Gezel in marmer, het boek dat ik meenam. Maar algauw verzink ik terug in een andere wereld. Het trage lezen laat je brein vertragen, je nervus vagus ontspannen en de drukte in je binnenste kalmeren.

Het gedender van een trein en het gesnerp van een ziekenwagen doen ons even opschrikken.

Het geklingel van de beiaard, het klokkengelui van kathedraal, het getingel van het begijnhofklokje herinneren ons aan het uur en aan de Zondag. De laatste dag voor de hectiek van het schooljaar voor vele mensen en kinderen losbarst.

Af en toe neemt iemand een drankje of strekt even de benen om al snel terug te duiken in het gekozen boek.

Spannend? Ontroerend? Moeilijk? Aangrijpend? Iedereen heeft zijn keuze gemaakt en is er zichtbaar blij mee. Iets voor twaalf uur druppelt de regen en het besef binnen dat het alweer voorbij is.

Het was een heerlijk moment van terugplooien op jezelf, een kans om twee uur ongestoord te genieten van het RAT-moment (Reading Apart Together) in de rust van de groene begijnhoftuin.

Wat mij betreft mag Brugge Leest een permanent ‘Boekenplantsoen in het groen’ organiseren, zoals ik er ooit eentje zag in een Italiaanse stad…

Tekst: Griet Deconinck

Wil je ook eens genieten van zo'n een slow reading-moment? De volgende is op 27 september in leescafé KORF.