Een eentonige hervertelling
De 1001 nacht sprookjes ken ik al van toen ik een kind was. Door de animatieserie op tv of het prentenboek dat in de kamer van mijn zus stof aan het verzamelen was raakte ik geïnteresseerd, maar na het lezen van 1001 nacht: een hervertelling is die interesse tijdelijk verdwenen.
Het sprookje begint met koning Sjahzaman en koning Sjahriar. De twee broers hadden elkaar al een lange tijd niet meer gezien, maar wanneer ze elkaar opzochten kwamen ze te weten dat ze bedrogen werden door hun vrouwen en slaven. Koning Sjahriar creëert hierna een haat voor vrouwen en besluit elke avond met een meisje te slapen en haar de volgende dag te vermoorden. Uiteindelijk is het de beurt aan Sheherazade, de dochter van de trouwe vizier van de koning. Om te voorkomen dat ze de volgende dag gedood zal worden, vertelt ze elke avond een stuk van een verhaal. Ze stopt met vertellen wanneer het verhaal spannend wordt, zodat de koning haar het leven spaart om het vervolg te kunnen horen. Dit is dus een soort inleidend verhaaltje dat gevolgd wordt door de verhalen van Sheherazade.
De verhalen zelf lijken allemaal erg goed op elkaar. Of er is iemand gestorven, of er is een vreemd erotisch gegeven aan de gang. Het boek valt ook vaak terug op de zelfde combinatie van woorden en de manier waarop het verhaal verteld wordt is erg eentonig. Er wordt niet echt een sfeer gecreëerd door middel van adjectieven of omgevingen die gedetailleerd beschreven worden. Sprookjes zijn niet bedoeld om tot in het kleinste detail beschreven te worden, maar om mijn aandacht gedurende 500-tal bladzijden te bewaren mocht er toch wat meer zijn. De verhalen gaan een paar keer over een rijke vader die sterft, vaak een handelsman of vizier. Het geeft je de indruk alsof er maar een paar ambten waren die beoefend konden worden in die tijd. Door de gelijkaardige verhalen in een bijna altijd identieke omgeving te plaatsen valt het boek telkens in herhaling. Als kers op de taart begint Sheherazade ook nog eens elke nacht met dezelfde woorden:” O, gelukkige koning.” De hervertelling voelt voor mij aan als een muziekplaat die op dezelfde noot blijft haperen.
Al deze kenmerken vormen volgens mij een erg langdradig boek.
De magie van sprookjes die hier ontbreekt wordt gecompenseerd door korte onderbrekingen van de auteur. In deze onderbrekingen geeft hij wat achtergrondinformatie over de verhalen, de achterliggende boodschappen en wat kenmerken van de originele sprookjes. Dit is een toffe manier om je kennis te vergroten, maar soms voelt het toch wat onnodig aan.
Volgens mij zijn er betere manieren om dit soort sprookjes bij te brengen aan het publiek. Het boek is niet gemaakt voor mij, maar waarschijnlijk wel voor anderen. Ik raad het zeker aan om het toch eens te proberen, want het blijven nog altijd gewaardeerde sprookjes en wie weet bevalt het jou meer dan mij.
