Wonderschone elegie voor een overleden zoon
Twintig jaar na de brutale moord op zijn zoon vond Aleksandr Skorobogatov de moed om 'Achter de donkere wouden' te schrijven, een relaas over het verdriet, over het snijdende gemis.
Dit boek is een monument voor een overleden zoon, een bitterzoet treurdicht. Het is een eerlijk vreselijk relaas van een zoon die vermoord wordt en een vader die rouwt. Je staat mee in het mortuarium, je kijkt de moordenaars in de ogen tijdens het proces. En tegelijk is het ook vreselijk eerlijk omdat Aleksandr Skorobogatov de lezer meeneemt in zijn donkere wouden van schuldgevoel, van machteloosheid, en van tomeloze vaderliefde.
Ik vroeg me af of ik dit wel kon lezen, of het niet te zwaar ging zijn. Gaandeweg voelde het alsof je luistert naar een net teruggevonden vriend die je al jaren niet meer zag en die zijn hart uitstort tijdens een lange herfstavond waarop de donkerte doorweegt, alles verstilt en eindelijk de woorden gesproken kunnen worden die al zo lang klaar lagen om hun weg naar buiten te vinden. Als lezer neem je langzaam maar zeker een deeltje van deze elegie in je op, in de hoop dat het de pijn kan verzachten van de schrijver.
Sommige zinnen spelen met herhaling, waardoor het boek een bezwerende aura over zich heen krijgt. De donkere stukken worden minder hard door mooie herinneringen en het verhaal van de Vuurleeuw. Dit boek moest er komen, je voelt de hoogdringendheid in elke zin. En dat maakt het zo bijzonder.
Synopsis
Een 15-jarige jongen wordt ontvoerd en vermoord in Rusland. Zijn vader beschrijft het onuitsprekelijke verlies en gaat op onderzoek uit naar hoe deze tragedie kon plaatsvinden. Op waarheid gebaseerd.