Een boek die na het dichtslaan ervan pas begint

Toen ik voor Nederlands vernam dat ik mocht kiezen welk boek ik ging lezen nam ik eens een kijkje bij de keuzes van mijn klasgenoten. Daar stootte ik op de keuze van een vriend die een boek van Rudy Soetewey gekozen had. Ik herkende de naam en wist dat het een bekende Belgische auteur was, maar had nog nooit iets van hem gelezen. Ik besloot hem een kans te geven. Bericht van de overkant werd een thriller die me lang op mijn honger liet zitten, tot ik bij het nawoord kwam…

Het boek vertelt ons het verhaal van een dode man die vanuit de hemel zowel zijn definitieve dood als een aanslag probeert te vermijden. We lezen dit verhaal als een belevende-ik, maar eigenlijk is dit een opname van een persoon die spreekt in zijn slaap. De hoofdfiguur brengt zijn verhaal dus via de dromen van een willekeurig persoon, dat lijkt althans zo…

Over het algemeen vond ik het een zeer aangenaam boek dat erg vlot las. Toch werd ik naar het einde toe een beetje ongeduldig naar een climax, omdat het boek het genre ‘thriller’ heeft en ik hier nog niet veel van gemerkt had. Met het einde wist het boek al deze twijfels overboord te gooien.

Over dit einde kan ik natuurlijk niet teveel zeggen, maar dit boek is een van de weinige boeken waarbij ik me een week na het dichtslaan nog steeds vragen stel. Het einde is dus heel duidelijk open. Een voorbeeld om dit aan te tonen zijn de laatste twee zinnen, die gaan als volgt: ‘Aan u om te oordelen. Laat één ding duidelijk zijn, ik heb niks achtergehouden. Rudy Soetewey’ (p247).

Daarnaast verwees ik ook al naar het vertelperspectief, de belevende-ik. Dit maakt een boek voor mij altijd aantrekkelijker. De reden hiervoor is dat ik me vrij goed kan inleven in de personages en het boek dan ook echt leest alsof ik het meemaak. Hierdoor zit ik in een hele andere wereld, in dit geval een wereld waar ik in boeken nog niet vaak was geweest, de hemel. Die nieuwe ervaring maakte het boek des te leuker.

Ondanks het feit dat dit boek het foute genre kreeg, vind ik dat je dit boek absoluut moet lezen. Het is een vlot lezend boek dat een nieuw perspectief opent over de dood, eentje waar je je nog lange tijd vragen bij zal stellen…