de mooie combinatie van de natuur en alles wat erbij hoort
In de acht bergen van Paolo Cognetti staat natuur centraal. Behalve dit hoofddoel wordt er ook een mooie vriendschap beschreven en de avonturen daarrond. Ikzelf had nog maar de achterflaptekst gelezen en wist meteen dat ik dit moest lezen.
Het verhaal speelt zich af in Italië, een land vol drukke steden en vooral rustige bergen. Pietro en zijn ouders leven nogal onafhankelijk van elkaar, maar wonen wel samen in de stad Milaan. Allen zijn ze gek van bergen, dus besluiten ze te verhuizen naar Grana. Daar ontstaat een platonische relatie tussen Pietro en Bruno. Ze brengen bijna elke dag met elkaar door en ze beleven telkens een nieuw avontuur.
Al snel merk je dat dit verhaal niet alleen uit gelukkige momenten bestaat, want de band tussen Pietro en zijn vader is slechter dan ooit. Uiteindelijk sterft de vader ook op een opvallend jonge leeftijd. Voor de triestige dood, nam Pietro afscheid van Bruno, omdat hij zijn eigen carrière wilde starten. Na de tragische gebeurtenis vonden ze elkaar terug, doordat Pietro een hutje had geërfd van zijn vader, wat niet betekende dat hij zijn carrière ging stopzetten. Bruno leidt een ander leven en kiest ervoor altijd in Grana te blijven, totdat dit ook helemaal misging…
Deze mooie verhaallijn zorgt ervoor dat je bladeren lang kunt blijven doorlezen zonder ook maar iets van verveling te merken. Cognetti's stijl is gedetailleerd, waardoor je er een mooi beeld kunt bij scheppen. Ook het taalgebruik is vlot leesbaar en enigszins simplistisch, maar toch voel je dat dit een literair prachtstuk is. Het grootse pluspunt aan dit boek voor mij was vooral het feit dat het zo’n pure ervaring waren, aangezien het verhaal zich afspeelde in de jaren 70. Geen technologie, gewoon het leven zoals ze was en veel meer. De natuur, vooral de bergen, werden sterk geapprecieerd, wat dit boek ook uniek maakte.
