Hartverwarmende menselijkheid

Deze debuutroman is stilistisch heel mooi geschreven met prachtige, literaire beschrijvingen van o.a. de natuur . Met zinnen die je twee keer leest omdat ze zo mooi zijn. Het begin is heel sterk met de beschrijving van de ijzige winternacht in het grensgebied tussen Noorwegen en Rusland en de eenzame vluchtende fietser Nizar. Niet alleen de zware omstandigheden (zware sneeuwval en vrieskou), maar ook de psychologie van de jonge Syrische vluchteling wordt bijzonder raak uitgewerkt. Ik was meteen helemaal meegetrokken in het verhaal en had hoge verwachtingen…

Maar dan verlegt de auteur geleidelijk het accent op de oude , Duitste vrouw Helena met haar levensgeschiedenis en traumatische vluchtervaring. Heel boeiend en even mooi beschreven , maar zo breedvoerig uitgewerkt dat ik zat te wachten : hoe gaat het nu verder met Nizar? Pas naar het einde toe gaat het weer over hem met een ietwat melig kerstmiseinde (samen de kerstboom versieren en een kerstengel in de sneeuw maken…) Net iets té voor mij.

Op de achterflap staat “mozaïekroman” en “caleidoscopisch verhaal” en dat klopt helemaal. Het brede vertelstandpunt van de sneeuwuil vind ik goed gevonden, behalve boven Damascus… is dat nog geloofwaardig? Ook dat Helena al haar dozen met souvenirs uitpakt , terwijl beneden de soep staat te koken en de vluchteling ieder moment kan wakker worden , is niet zo realistisch. Gewone flashbacks in haar hoofd terwijl ze in de soep roert hadden ook gekund.

Al bij al een prachtige roman met historische achtergrond (ik heb bijgeleerd) en met hoop en warme menselijkheid. Deugddoend in deze donkere tijden, niet?