De laatkomer - Een verhaal waar dementeren een kunst wordt.

In ‘De Laatkomer’ van Dimitri Verhulst gaat het over de 74-jarige Desirée Cordier. Een man die zich als dement voordoet om te kunnen ontsnappen aan zijn bazige vrouw en om te kunnen genieten van z’n laatste dagen zonder gezaag.

Het verhaal begint in het rusthuis ‘Winterlicht’ waar Desirée ontwaakt op de dag van z’n vierenzeventigste verjaardag. We komen al snel te weten dat hij een rol speelt als een oude demente man. Hij doet er alles aan om in die rol te blijven. Dit gaat van kleren kopen zonder te betalen tot vertrekken met de opdracht, een taart te halen bij de bakker, om vervolgens terug te komen met een broodrooster.

Als we het verhaal kort analyseren op vlak van vertelperspectief, kan ik zeggen dat er eigenlijk twee perspectieven zijn. Het zijn beiden perspectieven in de ‘ik-persoon’. Het verschil zit hem in bepaalde momenten dat de protagonist anders vertelt. Als hij vertelt over gebeurtenissen in het verleden, dan hebben we te maken met een vertellende ik-persoon. Als hij spreekt over gebeurtenissen die gebeuren wanneer hij het verhaal vertelt in het rusthuis, dan hebben we te maken met een belevende ik-persoon.

De hoofdstukken zijn telkens gesplitst door hetzelfde zinnetje: ‘Ik steek de Styx over en ik neem mee...’ Het dient volgens mij als een soort van breuk doorheen het verhaal. Het verwijst naar de dood, maar ook het komische is aanwezig door het bekende spel ‘Ik ga op reis en neem mee’ te gebruiken. Een mooie toevoeging aan het verhaal.

Ik las zelf al meerdere boeken van Verhulst en ik moet eerlijk zeggen dat dit verhaal één van mijn favorieten is. Eerst en vooral is opnieuw die ‘volkse’ sfeer aanwezig in het verhaal die je veel terugvindt in de boeken van hem. Het hoofdpersonage is een bibliothecaris op rust en wil na zoveel jaren een einde maken aan de relatie met zijn vrouw die hem al enige tijd op de zenuwen werkt. Het boek is wat kort om een novelle te zijn. Met zijn 139 bladzijden is het zeker niet het dikste boek, maar ik vind de kwaliteit van het boek mooi verhaald en het is niet al te moeilijk om het te begrijpen.

Ik kan besluiten dat ‘De laatkomer’ een aangenaam boek was om te lezen en ideaal wanneer je wil lezen zonder al te veel na te denken tijdens het lezen. Dimitri Verhulst heeft mij opnieuw kunnen bekoren en deze keer nog meer dan zijn vorige boeken.