Hex

Thomas Olde Heuvelt is een expert in spanning. Tijdens het lezen van het boek ‘Hex’ werd ik compleet meegenomen in het verhaal, ik voelde me niet als een lezer van het boek, ik voelde me als een bange bewoner van het dorp Beek. De auteur is als een kunstenaar met woorden, wat ik bijzonder interessant vind. Aan de ene kant vind ik het erg leuk dat de schrijver zo goed kan omgaan met zijn woorden. Aan de andere kant maakt hij soms zo’n lange en tegelijk ook complexe zinnen dat je ze tienmaal opnieuw moet lezen of dat je er zelf niet eens aan durft te beginnen. Het boek was daarom dus niet alleen eng om te lezen, maar het schrok ook af omdat het zo moeilijk is.

Naast het feit dat Thomas Olde Heuvelt veel te lange zinnen schrijft, heeft hij wel een bijzonder interessante manier van perspectieven uit te leggen. In het boek begrijp je alleen de angst van de bewoners, maar krijg je automatisch medelijden, een factor die veel andere boeken me nog nooit gaven. Nog een fascinerend kenmerk van het boek is de manier waarop de schrijver zijn taalgebruik aanpast naargelang het personage dat we op het moment volgen, dat maakt het extra persoonlijk.

De reden waarom je maar blijft en blijft doorlezen is het onwetende van wat er nog moet komen. Er ligt op elk moment in het boek iets duisters om de hoek waardoor je blijft lezen om te achterhalen wat er nu werkelijk zal gebeuren. Zelfs in stille en kalme momenten is er een duidelijke aanwezigheid van een onderliggende dreiging, ik begrijp niet hoe hij dit effect heeft verwekt, maar ik vind het wel spannend.

De personages, van Gemma tot Kobus en van Timo tot Jelmer, hebben allemaal hun eigen authentieke personaliteiten, ze zijn allemaal zo anders en toch gelijk aan elkaar, het is heel bijzonder. Je ziet hun angsten, doelen, geheimen en wat ze willen. Thomas Olde Heuvel heeft het verhaal als een puzzel, beetje voor beetje in elkaar gestoken.

De titel van het boek heeft een dubbelzinnige uitleg, aan de ene kant staat ‘Hex’ voor het woord heks, maar aan de andere kant ook voor een apparaat dat alle informatie en geruchten over de heks registreert. Voor ik het boek las dacht ik dat dit gewoon was voor een mysterieus effect te geven aan de titel, maar nu vind ik het best interessant om de echte betekenis volledig te kennen.

Het einde van het boek was verrassend, eerst begreep ik het zelf niet helemaal. Het geeft me de neiging te denken dat de schrijver gewoon geen zin meer had om te schrijven en daarom alle personages doodde, of dat hij gewoon niet wist hoe hij het boek anders zou moeten afronden. Het kan zeker zijn dat de auteur gewoon tegen positieve eindes in boeken is en het daardoor negatief maakte, maar voor mij lijkt het een te makkelijk negatief einde.