Iene miene mutte, een kinderspel of zit er iets meer achter?

Iene miene mutte, een kinderspel of zit er iets meer achter?

Ik kocht dit boek van M.J. Arlidge op Boektopia, Ik was nieuwsgierig of het verhaal even vindingrijk en griezelig is als de titel van het boek belooft.

We volgen Helen Grace, inspecteur bij een politiebureau in Southampton (Verenigd Koninkrijk). We zoeken samen met haar naar een vrouwelijke seriemoordenaar die een griezelig en dodelijk spelletje lijkt te spelen met haar slachtoffers. Ze ontvoerd hen, sluit hen op zonder eten, zonder sanitair maar met een geweer en een mobieltje. Via een spraakbericht geeft ze de slachtoffers instructies over wat ze moeten doen. Ze sluit haar bericht steeds af met de woorden. “De één leeft, de ander sterft. Kies maar!” Hierdoor worden verschillende moorden gepleegd, maar niet door de seriemoordenaar zelf.

Ik kocht dit boek door de aantrekkelijke titel. De flaptekst maakte mij heel nieuwsgierig en de goede reviews beloofden een sterk, ijzingwekkend verhaal. Hoe kun je nu van zo’n kinderspelletje een gruwelijk verhaal maken? Het verhaal begon met spanning en speurwerk, maar naarmate het verhaal vorderde daalde die spanning. Dit zogezegde thriller verhaal ging over in een alledaags detective met weinig verrassende wendingen. Ik kon me niet inleven in het hoofdpersonage, met heel wat vreemde trekjes. Enkel wanneer ze vertelt over haar motorritten en hoe dit haar tot rust brengt, kon ik mezelf wat herkennen (p130). Ze is een roundcharacter in het begin is ze zelfdestructief, maar naarmate het einde toe evolueert ze van harde tante naar een zachte maar gebroken vrouw.

Het boek omvat 2 verhalen. We lezen meestal enkele hoofdstukken over de moorden die inspecteur Helen Grace onderzoekt. Daartussen lees je enkele passages over de seriemoordenaar. Na een paar hoofdstukken lees je een verhaal van een klein meisje, de eigenlijke moordenaar, die vertelt over de moeilijke familiesituatie waarin ze opgroeide. Ze blijkt lichamelijk misbruikt en mentaal verwaarloost. Uiteindelijk lost ze deze situatie zelf op. Dit boek is dus eerder een dubbelroman, waarin twee verhaalketens iets met elkaar te maken hebben maar plaats, tijd en personages zijn verschillend.

Dit was eerder een matig boek, die gelukkig een spannend begin heeft en een sidderend einde. Hierdoor verlang je toch naar het vervolg. In het begin waren de twee verhaal lijnen niet echt duidelijk . Ik vond het moeilijk te achterhalen wie nu in de ik-persoon aan het praten was. Ik zou dit boek dus willen aanraden aan lezers die eerder opzoek zijn naar een spannend detective verhaal van een gemiddeld niveau in plaats van een mysterieus thrillerverhaal.