Een boek voor iedereen

Een boek kiezen is voor mij niet altijd de makkelijkste opgave, maar het boek dat ik gisteren in één dag heb uitgelezen was zeker de juiste. Ik las het boek ‘Je fluistert in mijn oor', het verhaal van Julie Van Espen, die werd geschreven door Diana Broeckhoven samen met de mama van Julie, Kaat. Het boek wordt grotendeels verteld in de ik-vorm, uit het perspectief van de mama.

In het boek wordt kort verteld wat er op vier mei gebeurd is met Julie, en hoe de familie, vrienden, kennissen en zelf vreemden de dagen tot de waarheid aan het licht kwam beleefd hebben. Het boek gaat niet alleen over haar laatste dagen maar ook over haar kindertijd, over hoe ze was en hoe ze in het leven stond. Een ander aspect die aan bod komt zijn de laatste woorden van vrienden, familie en kennissen.

Ik vond het een pakkend boek, waarbij je eens lacht en vele tranen weg pinkt. De lachende stukken verbazen je misschien, maar als ze vertellen over Julie haar jeugd herkende ik er heel wat zaken in van mezelf. Maar er waren zeker meer tranen en emotionele stukken, dit vooral op momenten waarin verschillende mensen vertellen hoe ze nu verder moeten gaan zonder Julie.

Zonder veel te verklappen vertel ik graag een van mijn ‘favoriete’ stukken uit het boek. Dit is het fragment die mij het meest emotioneerde. Haar mama vertelt dat de ‘eerste keren’ zonder Julie zeer moeilijk zijn, zoals de eerste keer terug lachen of de eerste familiereis zonder Julie,… Ik denk dat ik dit het meest aangrijpend vond omdat het iets zeer herkenbaar is nadat je iemand verliest.

Een citaat uit het boek die te vinden is op pagina 55 is: ‘zoals ze me ooit met een vurige blik in haar ogen zei, liever zou vechten tot de dood dan toe te geven aan iemand die haar zou willen aanraden.’ En ze voegde hieraan toe ‘over my dead body’ een uitspraak die onvoorstelbaar genoeg realiteit is geworden. Een uitspraak waarin ik aan de ene kant een troost zie maar ook weer helemaal niet. Een motief die vaak terug komt die zeker troostend is, is dat Julie hier niet meer is maar er toch altijd bij is, zo wordt er vertelt dat ze in haar mama’s oor fluistert.

Ik besluit dat dit een boek is dat iedereen zou moeten lezen, een boek die toont hoe je verder moet en ook hoe moeilijk dit is wanneer iemand plotseling sterft, wanneer deze persoon in de fleur van zijn of haar leven zat. En een eyeopener om aan 200 per uur door het leven te gaan want het kan veel sneller keren dan je denkt.