Een verhaal over de beleving van vriendschap

Laat me nooit alleen is het eerste boek van Kazuo Ishiguro die ik gelezen heb. Het is een verhaal gevuld met existentiële vragen, vriendschap en liefde. Dit alles met de onderliggende boodschap dat het leven fragiel is.

Het boek begint nogal saai en was niet wat ik ervan verwachtte. Ik vond het hierdoor moeilijk om verder te lezen. Het hoofdpersonage Kathy stelt haarzelf voor en vertelt over haar job als verzorgster. Later vertelt ze over haar herinneringen vaan Hailsham, het tehuis waar ze heel haar jeugd heeft gespendeerd.

Ook de schrijfstijl was niet aangenaam om te lezen. De zinnen waren heel lang. In één zin stond veel informatie die beter verspreid had kunnen worden. Dit maakte het soms moeilijk om het verhaal te volgen bovendien begreep ik niet altijd wat er gezegd werd. Nog een storend kenmerk van de schrijfstijl was dat het verhaal van het ene onderwerp naar het andere sprong. Kathy vertelde over een gebeurtenis en besefte dan dat ze daarvoor nog een ander verhaal moest vertellen. Soms was het ook irritant doordat er rond de pot werd gedraaid terwijl je het vervolg van het verhaal wilt weten.

Mijn mening over het boek veranderde snel, naarmate ik meer van het verhaal las. Er kwamen plots dingen naar boven die het verhaal interessanter maakten. Ik was verbaasd dat het tehuis er puur was om kinderen op te voeden die orgaandonoren zouden worden. De leerkrachten en voogden probeerden dit te verbergen voor de kinderen, net zoals ze nooit uitdrukkelijk vertelden dat ze onvruchtbaar waren. De enige leerkracht die de waarheid direct tegen de kinderen zei, werd dan ook ontslagen.

Doorheen het begin van het boek vroeg ik me af waar de ouders van deze kinderen waren en wie ze waren. Toen bleek dat ze allemaal klonen waren, waarschijnlijk van sekswerkers en drugsverslaafden. Dit was alweer een verassing voor mij. Het was niet iets dat ik verwacht had.

Er was natuurlijk ook een liefdesverhaal, maar er is ook veel belang voor vriendschap. Kathy is goede vrienden met Ruth en Tommy. Kathy en Ruth kennen elkaar als sinds ze heel klein waren. Ze heeft Tommy pas echt leren kennen later in haar leven. Hij is niet artistiek en staat bekend voor zijn uitbarstingen, hierdoor wordt hij gepest. Nadat Kathy hem eens had aangesproken begon er een vriendschap te vormen met een heel diepe band tussen de twee. Ze delen bijna alles met elkaar.

Ruth en Kathy deden dit ook, maar toch had ik het gevoel dat deze vriendschap minder emotionele waarde had. Er leek altijd een soort competitie te zijn tussen de twee meisjes. Ook vond ik het vreemd dat Ruth zich helemaal anders gedraagt wanneer er anderen bij zijn dan wanneer ze alleen zijn. Dit leek me geen goede vriendschap. Later in het verhaal hebben ze ook vaak ruzie. Op dat zelfde moment vormen Tommy en Ruth een koppel. Kathy is er kapot van want zij is verliefd op Tommy. Ze eindigt dan ook haar vriendschap met het koppel om verzorgster te worden.

Ik zou dit boek aanraden, maar het is zeker niet voor iedereen. Je moet geduldig zijn en je moet tussen de lijnen kunnen lezen.