lezen is spelen

Het omslagbeeld van deze roman is een detail uit 'The Great Wave' van de Japanse Katsishika Hokusai. Twee van de Amerikaanse hoofdpersonen eruit hebben Japans-Koreaanse roots, een detail dat je meeneemt tijdens de lectuur.
Als lezer word je ook opgetild door een hoge golf: die zet je af middenin de wereld van de games: enkele jonge, ambitieuze en briljante gamedesigners stampen met succes een bedrijf uit de grond en scoren vele hits met hun creaties. Sadie en Sam ontmoetten elkaar als kinderen in de gamekamer van een ziekenhuis. Ondanks een aantal hindernissen blijven ze elkaars beste speelkameraad, ook in de daaropvolgende fases in hun leven. De vraag is of er voor beiden meer inzit. Gamedesigners blijken namelijk heel eigenzinnige wezens die graag in hun eigen wereld vertoeven.
Nieuwe personages komen erbij, en de verwikkelingen volgen elkaar in even snel tempo op als de succesvolle games die ze creëren. Je fascinatie voor dit speciale wereldje groeit met de bladzijde, zelfs als het af en toe technisch wordt. Door de vele dialogen raak je haast rechtstreeks betrokken bij de creatie, de promotie, het uitstippelen van het verdere leven van steeds meer nieuwe games.
Het wordt pas écht interessant als de schrijfster de twee werelden in de roman met elkaar verbindt: zijn wij ook een personage? Vriendschap, liefde,verlies, het lot, ... hoe gaan we ermee om in de echte en in de virtuele wereld? Om die denkoefening te stofferen zorgt de auteur in die echte wereld voor een paar heel onaangename verrassingen, die de levens van de hoofdpersonen dooreenschudden.
Een enkele keer wordt de plot zelfs verrassend voortgezet via het ontwerp van een nieuwe game!
Titus Devoogt noemde deze roman op de radio 'het perfecte vakantieboek': het leest inderdaad vlot weg. Maar het verrast ook, het ontroert en doet je nadenken.