Fragmentarische "bildungsroman"
In Peninsula krijgen we een diepgaande psychologische inkijk in het hoofdpersonage dat evolueert van een verlegen, onzeker en hooggevoelig jongetje naar – uiteindelijk na veel vallen en opstaan en zoeken - een gelukkige papa. Het jongetje heeft een rijk innerlijk leven, voelt zich anders dan de anderen (en heeft wat autistische trekjes ?). Hij is eerder geremd en sociaal niet zo vaardig.
Als hij 6 jaar is, vertrekt het gezin voor 6 jaar naar Griekenland. Dat zijn de gelukkigste jaren van z’n kindertijd. Daar leert hij voetballen en gaat het nog goed met zijn ouders. Als hij 12 wordt, komen ze terug naar België en verandert alles. Hij heeft moeite om zich aan te passen hier. Bovendien worstelt zijn moeder met een psychische aandoening en een eetstoornis waarbij ze soms dagenlang geen woord zegt en geen oogcontact maakt. De jongen voelt zich daarvoor schuldig. Zijn vader is veel afwezig. De kinderen helpen elkaar om deze toestand te overleven…
Dit verhaal is mooi geschreven in een literaire, verzorgde stijl . Soms is de beeldspraak ietwat overdreven en vergezocht. Daardoor leest het verhaal wat minder vlot. Het gebrek aan dialogen en die beeldspraak passen wel bij de innerlijke geslotenheid van de opgroeiende jongen.
Sommige deeltjes staan wat los van het geheel, komen eerder over als op zichzelf staand kortverhaal – (bv het mooie verhaal van de taxichauffeur) - daardoor is de roman wat fragmentarisch. Doordat hij als volwassen man (dertiger) op het einde van het boek terugkeert naar Griekenland en de plaats bezoekt waar hij als kleine jongen zichzelf overtrof , krijgen we een mooie cirkelstructuur in dit familieverhaal .
