mooie schrijfstijl - langdurig verhaal
S.K. Tremayne’s woont en werkt in London, naast schrijven is hij journalist. Hij wil verhalen vertellen over gewone mensen die iets buitengewoons meemaken. Zijn debuut was onmiddellijk een schot in de roos en een heuse bestseller. De ijstweeling stond wekenlang hoog in de Nederlandse en Belgische bestsellerlijsten. Ik was dan ook benieuwd naar zijn nieuwste thriller Sterftij.
Op een afgelegen eiland niet zo ver van London ligt het luxueuze hotel The Stanhope. Hannah werkt er als eventmanager. Ze raakt echter niet meer van het eiland af. Sinds de gruwelijke gebeurtenissen van enkele maanden geleden, waarbij enkele gasten spoorloos verdwenen na een nachtelijke duik in het water, is ze getraumatiseerd en heeft ze schrik van water.
Er doen bepaalde geruchten de ronde over die vreselijke avond, maar dan ontdekt Hannah de waarheid en is ze niet meer veilig op het eiland.
Ik heb nogal gemengde gevoelens over Sterftij. Enerzijds heeft de auteur een fijne schrijfstijl. Op een beeldende manier wordt het verhaal gebracht, het is alsof je thuis spannende thriller op tv bekijkt. De personages, vooral Hannah, zijn goed uitgewerkt. Je voelt met haar mee, begrijpt haar en je kan je volledig inleven in haar angst om het eiland. Op een slimme manier geeft de auteur zijn lezers hier een claustrofobisch gevoel. Stel je eens voor dat je lange tijd op een eiland zit, waar je niet afraakt door je eigen angsten?
De gebeurtenissen uit het heden worden vanuit Hannah’s standpunt verteld en het verleden vanuit die van haar zus Kat. Op een knappe manier brengt de auteur beide verhalen samen en blijf je als lezer getriggerd om verder te lezen. Vooral Kat’s deel houdt er de spanning in. Hoewel de auteur de spanning goed weet op te bouwen, gebeurt er de eerste tweehonderd pagina’s niet veel. Er zijn niet veel plotwendingen maar toch wil je als lezer verder lezen en leg je het boek niet neer. Uiteindelijk had ik dan wel zoiets van, is dit het, gaat er nog veel gebeuren? Het boek boeide mij op het enerzijds wel en anderzijds dan weer minder. Het geheel kon mij niet goed vasthouden en ik werd minder geboeid. Bepaalde hoofdstukken moest ik mij er echt doorbijten en andere lazen dan weer als een trein.
Het boek is mooi afgewerkt met tussen door enkele prenten van tarot kaarten, en hun betekenis. De uiteindelijke plot vond ik dan weer origineel, en had ik niet meteen zien aankomen.
Sterftij laat mij achter met gemengde gevoelens. De auteur heeft een stijl die mij goed bevalt, beeldend, net als in een film. Maar het verhaal zelfs vond ik minder sterk. Er waren enerzijds spannende hoofdstukken, maar anderzijds ook minder boeiende delen. Daarom een gemiddelde van 2.5 sterren.