Prachtige roman met boeiend, diepmenselijk verhaal
Wat een prachtige roman: rijke inhoud, boeiend verhaal én een mooie stijl! Waak over haar combineert alles wat ik van een goede roman verwacht. Geen wonder dat de schrijver met deze roman in Frankrijk de prestigieuze Prix Goncourt 2023 won en ondertussen in de Nederlandse vertaling al aan de 6de druk toe is.
Het verhaal speelt zich af in Italië (in Piëmonte in het Noordwesten , maar ook in Florence en Rome) en het hoofdpersonage is Michelangelo Vitaliani (roepnaam Mimo), een Italiaanse beeldhouwer. De roman begint in een afgelegen abdij in 1986 waar Vitaliani stervende is na blijkbaar 40 jaar in die abdij te hebben gewoond. Hij is net 82 geworden. De sfeer is vanaf de eerste bladzijden mysterieus: er is iets bijzonders aan de hand met de stervende broeder of liever met z’n laatste beeldhouwwerk dat in de diepe crypte achter slot en grendel bewaard wordt. Waarom mocht hij daar 40 jaar verblijven zonder geloften af te leggen? Wat probeert hij nog te zeggen op z’n sterfbed? …
En dan krijgen we z’n hele levensverhaal door hemzelf verteld vanaf z’n kinderjaren in Frankrijk in het begin van de 20ste eeuw tot het jaar 1947. Z’n vader was beeldhouwer en van hem leerde Mimo als kind het vak tot z’n vader sneuvelde in de Eerste Wereldoorlog. Z’n moeder zag geen andere oplossing dan Mimo op 12-jarige leeftijd naar een oom te sturen in Noord-Italië om het vak van steenkapper-beeldhouwer verder te leren. Dit is voor de jonge Mimo een traumatische ervaring , want de zogenaamde oom is geen familie, maar een alcoholist die Mimo uitbuit. Op p. 22 komt de lezer te weten dat Mimo aangeboren dwerggroei heeft en z’n kleine gestalte maakt het hem niet gemakkelijk om ernstig genomen te worden. Al gauw blijkt dat Mimo meer talent heeft dan “oom” Alberto en die laatste maakt daar misbruik van. In het dorp woont de adellijke familie Orsini en Mimo ontmoet Viola , de enige dochter, die net als hij twaalf jaar is. Zij worden in het geheim hechte vrienden en die vriendschap is de rode draad in de hele roman. Wegens het standenverschil is die vriendschap echter verboden. Viola zit gevangen in haar adellijke familie en is als meisje voorbestemd om uitgehuwelijkt te worden …
Tot daar de aanzet tot het boeiende, meeslepende verhaal dat je als lezer zelf moet ontdekken! Persoonlijk vind ik dat je als stadslezer niet te veel mag verklappen over de inhoud van een roman. De wendingen en verrassingen moet de lezer gaandeweg zelf ontdekken. Dan heb je het meeste leesplezier.
Wel wil ik nog kwijt dat de wereldoorlogen en daartussen de opkomst van het fascisme in Italië een belangrijke rol spelen. We krijgen interessante historische achtergrond en verwijzingen naar kunstenaars. Af en toe keren we terug naar het raamverhaal in 1986 waarin het mysterie rond dat laatste beeldhouwwerk blijft duren!
Er zit veel in deze roman: sociale tegenstellingen, discriminatie en huichelarij... Maar het is vooral een diepmenselijk verhaal over vriendschap met een verbluffend einde dat tot nadenken stemt.
Tot slot is de Italiaanse sfeer verzekerd: vinnige dialogen, ruzies en woede-uitbarstingen… Ik las het boek toevallig uit op reis in Italië en mijn aandacht en waardering voor de marmeren beeldhouwwerken die we tegenkwamen is door deze roman toegenomen! Een boek om lang na te genieten.
Synopsis
Mimo Vitaliani (14) is bij zijn oom, in de bergen boven Genua, als beeldhouwer in de leer. Hij ontmoet toevallig Viola Orsini (16), een meisje uit een adellijke familie.
