De man die zich God waande

De man die zich God waande

De rust in het dorpje Wolfheim wordt onderbroken door de onverwachte terugkeer van Dr. Viktor Hoppe, een genetisch onderzoeker. En hij is niet alleen. Hij neemt drie kinderen mee: een drieling met een, op zijn zachtst gezegd, huiveringwekkend uiterlijk. De kinderen verschillen op intellectueel en motorisch vlak met hun leeftijdsgenoten. De dorpelingen reageren daarom argwanend op zijn terugkomst. Die argwaan blijkt terecht, want zijn terugkeer naar Wolfheim veroorzaakt steeds meer ‘rampspoed’ (blz. 327), met als slachtoffers de onschuldige dorpelingen. De rampspoed keert zich uiteindelijk tegen de dokter, die met een laatste gruwelijke actie de dorpelingen voor eeuwig zou traumatiseren.

Stefan Brijs’ “De Engelenmaker” is een bekroonde en gerenommeerde roman die je meesleept op meerdere vlakken. Het verhaal zit vol spanning, menselijke complexiteit en ethische dilemma’s.

Brijs’ schrijfstijl laat het boek spannender lijken dan het eigenlijk is. Hij maakt gebruik van een persoonlijke ik-verteller, die op een gelijk tempo het verhaal beleeft net zoals de lezer. Daarbovenop bevat het boek een cyclische chronologie tussen verleden en heden. Dit laat je soms wat gissen in welke periode het verhaal zich bevindt, maar dit wordt steeds opgeklaard wanneer je verder leest. Het boek is opgedeeld in drie delen die het verblijf van Hoppe vertelt in Wolfheim, daarna exploreren we Hoppes’ jeugd en eerdere onderzoek aan de universiteit van Aken en tenslotte de ontknoping van zijn verhaal in Wolfheim.

Doorheen het verhaal speelt het christendom ook een grote rol in het zeggen en doen van de dokter. We zien dat hij zijn acties afstemt op de goedheid van Jezus en de kwaadheid van God. Het citaat ‘God geeft en neemt’ is vaak terugkerend bij pivotale momenten in het verhaal. Ook geeft Brijs blijk van enige biologische kennis: ‘Hoe vaker een cel zich splitste, hoe minder telomeren er in de chromosomen van de celkern overbleven, kortom, hoe ouder de drager van de cellen, hoe korter de reeks telomeren,’ (blz.321), wat het boek geloofwaardigheid maakt.

Het boek heeft mij zeker niet teleurgesteld. Hoewel het een dik boek is, doet dat niets af van het genoegen dat het biedt. De afwisseling tussen soms zware biologie en spannende momenten wordt proportioneel verdeeld en is met momenten welgekomen. Brijs’ schrijfstijl houd je steeds op het puntje van je stoel, nieuwsgierig naar wat komen gaat. Geef het zeker een kans.