Een onverwachte, spannende whodunit
Ik schreef het al eerder: echt fan van detectiveromans ben ik niet. Het gaat me vaak te langzaam, ik zie hints en wil dan natuurlijk checken of ik juist zit; m.a.w.: ik ben te ongeduldig. Anders is het met de gefilmde thrillers -Scandinavische of Engelse- waar ik niet door kan scrollen en dat ook niet wil, dank zij een goede scenarist.
Maar, hoe anders las ik nu De Geheimen van de kostschool, van Lucinda Riley, of all persons. Terwijl ik bij De zeven zussen gaandeweg ook al mijn geduld verloor..
De geheimen van de kostschool is postuum uitgegeven door Lucinda Riley’s (+ 11 juni 2021) oudste zoon, Harry Whittaker. In zijn woord vooraf lees ik dat het boek , dat al dateert van 2006, eén van haar drie onuitgegeven romans is én de enige detective is die Riley schreef.
Ook die roman zou, na het voltooien van De zeven zussen, het begin van een serie vormen. Wat aangepast aan de nieuwe technologie van een politieonderzoek dan wel.
Niet dus. En jammer.
Het verhaal speelt zich af in een afgelegen, nogal exclusieve kostschool in het landelijke Norfolk (Engeland). Wanneer leerling Charlie Cavendish dood in zijn kamer wordt aangetroffen, wordt inspecteur Jazz (Jazmine) Hunter willens nillens op de zaak gezet Zij zelf had, na een sabbatical, gehoopt op een nieuwe persoonlijke start, ver weg van Londen en een nare ervaring bij Scotland Yard.
Met haar sympathieke, goed getypeerde persoonlijkheid nam ze mij meteen in. Haar vroegere geschiedenis- een scheiding, een opdringerige ex, een doodzieke vader- doorkruist haar onderzoek, maar domineert het niet.
Bij de confrontatie met het betrokken schoolpersoneel blijkt dat Charlie Cavendish een notoire pestkop was, met de schuchtere, jonge, Rory Millar als uitgelezen slachtoffer.
Ronduit prachtig is de inleving in het gedrag van de extreem angstige Rory en in de relatie met zijn problematische vader.
Het onderzoek verbreedt zich naar de familie van Charlie en die van Rory. Opnieuw duidt en typeert Riley ingeleefd de gezinssituatie en herkomst van beide families, in zoverre ze relevant zijn voor het onderzoek. En dat neigt meer en meer naar moord.
Inspecteur Jazz en haar trouwe brigadier Miles worden vervolgens nog geconfronteerd met een zelfmoord van een van de geliefde docenten én een volgende moord. De knoop rond verschillende relaties wordt strakker aangetrokken. Puzzelstukjes vallen in elkaar, maar vallen ook weer uiteen. De lezer puzzelt mee, terwijl hij mogelijke hints ontdekt, die dan toch onmogelijk blijken te zijn en de vragen zich opstapelen. Spannend dus…
Door het verhaal loopt bovendien een schoollegende over de geest van een jongen die in de school ronddwaalt. De grond van de legende, een jongetje pleegde vroeger inderdaad zelfmoord in de kelder van de school, blijkt eveneens een mogelijk puzzelstukje.
De geheimen van de kostschool is zo’n boek waarvan je ’s avonds denkt: morgenavond kan ik verder lezen. En dan vind je jezelf toch overdag, in een gestolen moment, terug met je neus in het volgende hoofdstuk. Het heeft mij werkelijk tot het einde geboeid.
Ook Riley’s gedetailleerde, filmische schrijfstijl boeide mij, net als de ingeleefde beschrijvingen van de betrokken personages – maar toegegeven, het duizelde me soms bij het grote aantal spelers…Bovendien hield de ingenieuze manier waarop ze de familiegeheimen ontrafelt, me af van het skimmen!
Deze whodunit heeft volgens haar zoon naar sfeer, setting (de Engelse middle- en upperclass) en opzet enige Agatha Christiegehalte. Inderdaad, maar in de 416 dikke roman zitten veel meer draadjes, ingeleefde karakters en relaties om te ontrafelen. De geheimen van de kostschool biedt leesplezier aan de lezer die van ontspanning én inspanning houdt. Zeker aanrader voor de vakantie en verdere lange avonden..
In boekenvriendschap,
Jet Marchau
