"Een Onontwarbaar Web van Emoties: De Kleine Blonde Dood"

Op het eerste gezicht leek ‘De kleine blonde dood’ een tragisch verhaal over de dood van een jong kind. Echter, niets was minder waar wanneer je als lezer geïntrigeerd raakte in het web van verontrustende gebeurtenissen, waar de geestelijk gestoorde vader van de schrijver een grote bijdrage aan heeft geleverd, die deel uitmaakte van het leven van Boudewijn Büch.

Büch schreef op een poëtische manier hoe het was om op te groeien in een Duitse familie na de Tweede Wereldoorlog. Het boek is opgebouwd uit twee verschillende tijdslijnen. De oudste tijdlijn besprak de jeugd van Boudewijn en de meest recente tijdslijn vertelde over hoe hij zijn eigen zoontje opvoedde. De duidelijke thematiek in het boek is relaties tussen ouders en kinderen.

Niet elk detail werd uitdrukkelijk neergeschreven, zoals zijn joodse afkomst of het traumatische verleden van de vader. Dat is voor mij een teken van een goed literair werk. Ik moest tijdens het lezen zelf verbanden leggen. Door zijn vader werd me duidelijk dat de oorlog mensen ook psychisch kon schaden. Ik concludeerde dat kinderen, die in dezelfde omgeving opgroeiden, een deel van die pijn via hun opvoeding hebben meegekregen. De woede-uitbarstingen van Boudewijns vader illustreren dit perfect.

De vader had een vijandigheid tegenover Duitsland. Enerzijds kon ik inzien dat deze beschadigde man een wrok koesterde tegen het land, ik was mij ook bewust van de geschiedenis, maar ik kon het land apart zien van deze gebeurtenissen. Ik bezat nog steeds de mogelijkheid om te genieten van de Duitse cultuur, los van de geschiedenis. Boudewijns vader werd hysterisch telkens het over Duitsland ging. Dit zag ik al in de eerste hoofdstukken. Hij mishandelde zijn zoon, omdat hij bij vergissing over de Duitse grens was gelopen (p. 17).

Hoewel zijn moeder werd voorgesteld als een nevenfiguur in het verhaal, vond ik haar de moeite waard om te bespreken. Ik was van mening dat ze niet altijd juist heeft gehandeld. Ik begrijp dat ze als vrouw in een gewelddadig huwelijk niet zeker was van haar eigen veiligheid, maar als moeder moest ze haar kinderen beter beschermd hebben. ‘Wat hebben jullie mij nu weer aangedaan.’, zei ze tegen haar zonen. Ze lag de schuld van de zoveelste woede-uitbarsting van haar echtgenoot bij de onschuldige, jonge kinderen (p.81).

Alles op een rijtje; het verhaal was zowel tragisch als humoristisch. Er werd een ernstig en reëel onderwerp aan de kaart gebracht, namelijk opgroeien met de psychische gevolgen van de oorlog. Ook werd een mooi contrast gevormd doordat Boudewijns jeugd werd gespiegeld aan de jeugd van Mickey, zijn eigen zoon. Het is zeker een aanrader, als men niet zoekt naar een romannetje om gedachteloos door te bladeren.