Een emotionele reis naar het verleden van vergeven en vergeten

In Ish Ait Hamou’s meesterwerk ‘het moois dat we delen’ worden de levensverhalen van twee individuen op onverwachte wijze met elkaar verbonden. Doorheen dit aangrijpende verhaal worden lezers meegenomen op een reis doorheen de diepten van de menselijke emoties.

In dit prachtige boek worden we ondergedompeld in het perspectief van 2 belangrijke personages die elkaar niet kennen. Aan de ene kant volgen we het verhaal van Soumia, een Belgische vrouw met een Marokkaanse achtergrond. Hier tegenover staat de Belgische Luc. Soumia is de eerste die ons een inkijk in haar leven geeft. Ze heeft vijf jaar vastgezeten in de gevangenis omdat ze ongewild betrokken was bij een terroristische aanslag. Ze werd gezien als de ‘taxi-terroriste’. Zij was dus diegene die de terroristen naar het busstation bracht. Verder draagt ze een loodzwaar verleden met zich mee dat ze het liefst achter zich wil laten en wil vergeten. Daarnaast hebben we ook Luc een oudere man die zijn vrouw Maria verloor bij de aanslag. Hij wil het liefst antwoorden op al zijn vragen omtrent het verleden. Ik vind zijn evolutie dan ook het meest interessant. Omdat hij haar toch probeert te vergeven; ‘Daarna mag jij vertrekken. We kunnen dan ieder verder met ons leven’. (Hamou, 2019, p. 241)

Onverwachts en ongewild worden deze twee personages met elkaar verbonden. Ze leren elkaar beter kennen dankzij een wekelijkse bezorging van boodschappen door Soumia. Het wordt een strijd van vergeven en vergeten, vragen en antwoorden. Het mooie aan het boek is het perspectief. Eerst horen we Soumia dan Luc en aan het einde wisselt het perspectief tussen hen beide. Hierdoor krijg je de impact van de aanslag door de ogen van beide kanten mee. Bovendien loopt de tijd in het boek ook niet chronologisch. Er wordt veel gebruik gemaakt van flashbacks, vooruitwijzingen en terugwijzingen. Luc denkt bijvoorbeeld vaak terug aan Maria, en Soumia denkt nog vaak aan haar overleden moeder.

De schrijfstijl die Ish Ait Hamou gebruikt vind ik geweldig. De korte hoofdstukken en de weinige info die hij prijsgeeft zorgen ervoor dat je nieuwsgierig bent en verder wil lezen. Ik raad het boek dan ook zeker aan als je houdt van een ontroerend verhaal over vergeven en vergeten.