Een man die is verlaten door zijn vrienden en die dit twintig jaar later nog altijd niet achter zich kan laten …

Ik heb het boek ‘De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren’ gelezen van de bekende Japanse schrijver Haruki Murakami. Dit boek sprak mij vooral aan door de kaft van het boek en de lange naam. Ik had hiervoor al twee boeken van de auteur gelezen, namelijk ‘Norwegian Wood’ en ‘Ten zuiden van de grens’, en ik besloot hierdoor dat een derde wel geen kwaad kon. Dit zou ik mij later beklagen.

Het verhaal speelde zich afwisselend af in Tokyo en Nagoya. Het boek besprak voornamelijk Tsukuru Tazaki die de reden achter zijn verlies van zijn vrienden probeert te achterhalen. Je maakte zijn twee grootste crisissen mee, namelijk een eerste die over de dood en zijn raadsels ging. (Dit gebeurde nadat zijn vriendengroep hem had laten vallen.) en de tweede was zijn midlifecrisis. Uiteindelijk zou hij de reden te weten komen. Persoonlijk vond ik die redelijk choquerend.

Mijn leeservaring was eigenlijk niet zo positief. De vorige boeken waren ook al niet zo indrukwekkend en ik had eigenlijk niet verwacht dat het erger kon. Het hoofdpersonage was heel omslachtig geschreven. Hij klaagde namelijk over het feit dat zijn vrienden hem hadden laten vallen, maar hij deed er twintig jaar over om te onderzoeken waarom dit was gebeurd en dan was het nog niet eens uit eigen initiatief. Het was namelijk zijn vriendin die hem hiertoe aanspoorde. Ook werd er gewisseld tussen de verleden tijd en het heden door gebruik te maken van flashbacks. In het verleden besprak Tsukuru Tazaki de relatie tussen hem en zijn vrienden en het heden ging over zijn zoektocht naar de fameuze reden.

Alhoewel ik zijn moeilijke schrijfstijl vaak overbodig vond, deed dit toch recht aan zijn geografische omschrijving. De natuur werd heel mooi en gedetailleerd beschreven en waren een van de weinige momenten in het boek die ik apprecieerde. Een voorbeeld hiervan kunt u vinden op pagina 333. De quote gaat als volgt: “Hij dacht aan een blauw meer dat zich uitstrekt voorbij witte berken, en aan het bonken van een bootje tegen de steiger. Aan keramiek met mooie patronen, aan zingende vogeltjes, een blaffende hond.“

Kortom, ik vond dit boek teleurstellend. Het voldeed niet aan mijn verwachtingen en het liet me achter met een leeg gevoel. Ik zou het niet aanraden aan beginnende lezers of lezers in het algemeen. Als een vage schrijfstijl die situaties moeilijker beschrijft voor geen enkele nuttige reden je echter aanspreekt, lees dan zeker dit boek.