Voor wie een écht indringend boek wil lezen!

Tijdens een talk van Leo Bormans op de Netwerkdag van Het Lezerscollectief in Affligem waar ik aan deelnam, verscheen plots Qadir ten tonele. Het rugzakje dat hij op zijn witte hemd droeg, was zowat het enige wat ons aan zijn vluchtelingenstatus herinnerde, want ondertussen leidt de Afghaan hier een volwaardig leven. Dat is ooit anders geweest. Geboren in een piepklein, arm dorp in Afghanistan, in een gezin van vier, en daar als jonge vader met zijn gezin moeten vluchten voor het niet-aflatende geweld van het moorddadige regime. De andere familieleden betaalden de tol voor zijn vlucht. De boottocht, de asielprocedure, de hulp van Bormans en andere geëngageerde Belgische buren, hij vertelde ons erover in een soort vraaggesprek met Bormans, in zijn beste Nederlands. Het lied dat hij op vraag van Bormans zong in het Darsi, zijn thuistaal, drong door merg en been. Het ging over de vriend die je iedereen toewenst, zeker iemand in nood.
Na zijn getuigenis trokken velen richting boekenstand. De knikkers van Qadir ging vele malen over de toonbank. Deze man had duidelijk een snaar geraakt en velen wilden zijn héle verhaal lezen. Hij was dan ook zowat de belichaming van de 'geluksformule' die Bormans eerder had toegelicht: stel uw doel, kies het pad daarnaartoe en neem het eigenaarschap op van uw leven.
Als je tot in je diepste vezels wil ervaren hoe hij dat doet: lees dit boek. Je zult dat doen in één ruk: zó leerrijk, zó spannend, zó ontroerend: je zult het zelden hebben meegemaakt. En het is nog goed geschreven ook.